ဇွန်မေတယောက် အပျိုဖြစ်လာသော သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ကြည့်ရင်း မကျေမနပ်ဖြစ်နေ၏။ ပြီးတော့ သူမအပျိုဖြစ်တာကလဲ သူများနဲ့မတူပေ။ ဒီနှစ်အတွင်းမှာပင် ချက်ချင်းဆိုသလို အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်လာ၏။ သူမရင်သားနှစ်မွှာက တပတ်နဲ့တပတ် မတူပဲ သိသိသာသာကြီးကို စူတင်းလာလေသည်။ အမေဖြစ်သူက ပထမ ဘော်လီနှစ်ထည် ဝယ်ပေးတာ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကြပ်သွားလို့ ဝတ်မရတော့ပေ။ နောက်ထပ်နှစ်ထည်လဲ သိပ်မကြာလိုက်ပေ။ အသစ်ဝယ်ရပြန်၏။ အဲဒါကြောင့် သူမအမေက စိတ်မရှည်တော့ပဲ အကြီးကြီးနှစ်ထည် ဝယ်ပေးလိုက်၏။ ဒီနှစ်ထည်တောင် တော်တော်ကြာတော့ သူမနဲ့ အံကိုက်ဖြစ်သွားလေ၏။ သူမအိုးလေးကတော့ မျိုးရိုးလိုက်တယ်လို့ ဆိုရပေမည်။ သူ့အမေကဲ့သို့ ပြည့်တင်းပြီး ကားထွက်လာလေသည်။ “ဒါတွေဘာလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်”ဟု မကျေမချမ်းဖြစ်နေ၏။

သူမအစ်ကိုရှေ့တို့, အဖေရှေ့တို့များ ရောက်သွားရင် ရှက်လိုက်တာ မပြောနဲ့ ခြေထောက်နဲ့ မြေကြီးနဲ့တောင် မထိဘူးမှတ်ရ၏၊ ခေါင်းလေးကို ငို့ပြီသွားတတ်၏။
ထိုရှက်ခြင်းကား မကြာလိုက်ပါပေ။ သူမကိုယ်အဂါၤတွေ ထွားလာသကဲ့သို့ သူမရဲ့ရာဂစိတ်တွေကလဲ မယုံနိုင်လောက်အောင် ကြီးထွားကြမ်းတမ်းလာလေသည်။ သူမ၏ပြည့်တင်းနေတဲ့ရင်ကို ယောက်ကျားများ ခိုးခိုးပြီး ကြည်တတ်တာကိုပင် သူမ ကြိတ်ဝမ်းသာနေလေ၏။ သူမလှည့်ထွက်သွားလျှင် သူမ၏ တင်ဝိုင်းလေးကို မကြည့်မိသော ယောက်ကျား မရှိသလောက်ပင်။ အဲဒါကိုသိလို့လဲ သူမအိုးကို မဖုံးတဲ့ ခါးပြတ်အင်္ကျီလေးတွေဝတ်ပြီး ထမီကိုလဲ ခါးလေးစိမ်နေအောင် ဝတ်ထားတတ်၏။ အင်္ကျီကလဲ ကြယ်သီးတပ် အကြပ်ကလေးတွေကို ရွေးဝတ်တတ်၏။ ယောက်ကျားလေးများ အနားရှိရင် ရင်ဘတ်ကလေးကိုကော့ပြီး ဖင်လေးကိုနောက်ပစ်ထားတတ်၏။
ဒါပေမဲ့ သူမအကျင့်က အိမ်အပြင်ကို ထွက်ခဲ၏။ သူမအမေကလဲ စိတ်မချ၍ ဘယ်မှမလွှတ်ပေ။ ဒီတော့ ယောက်ကျားများနဲ့ အတွေ့အထိနည်းပြီး ဖွင့်ချခွင့်မရပဲ ကာမစိတ်တွေက အင်မတန်ကြမ်းတမ်းလာတော့၏။ ယောက်ကျားဆိုလို့ သူမအဖေနဲ့ အစ်ကိုယ်သာ နေ့ရှိသမျှ တွေ့ကြုံဆက်ဆံနေရ၏။ အဲဒါကြောင့်လား မသိ၊ မိုးတွေရွာတဲ့ တနေ့ကစ,ပြီး သူမအဖေကို တမ်းတမ်းစွဲ တပ်မက်နေခဲ့၏။ တပ်မက်မယ်ဆိုလဲ တပ်မက်စရာပင် ၊ သူမအဖေ ကိုမြတ်စိုးက အသက်လဲ မကြီးလှသေး၊ ပြီးတော့ သန်မာထွားကြိုင်းသူဖြစ်၏။ ရင်ဘတ်သားကြီးတွေ,ဗိုက်ကကြွက်သားကြီးတွေက ကိုမြတ်စိုး၏ ကိုယ်ကာယကို အလှဆင်ထားကြ၏။ အဲဒီနေ့က ကိုမြတ်စိုး မိုးရွာထဲ ထွက်ပြီး ရေချိုးရင်း အိမ်အပြင်က မိုးရွှဲမည့်အရာတွေကို သယ်ယူနေ၏။ သူကိုယ်ပေါ်မှာ အင်္ကျီလဲမပါ၊ ပုဆိုးကလဲ တိုမြောက်နေအောင် ဝတ်ထားလေ၏၊ မိုးရေတွေနဲ့ဆိုတော့ သူ့ပုဆိုးက အသားကပ်နေပြီး သူ့ဒုတ်ကြီးနေရာက တခြားထပ်ကြီး ဖောင်းထွက်နေလေသည်။ ဇွန်မေတယောက် အပြင်ထွက်လာခိုက် သူမအဖေကိုမြင်ပြီး စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်လာလေသည်။
ကြာကြာကြည့်လို့လဲ မသင့်တော်တာနဲ့ သူမအခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားလိုက်၏၊ အခန်းထဲ ရောက်တော့ တံခါးကို အသာစေ့ပြီး တခါးကြားကနေ ခိုးကြည့်နေလိုက်၏။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းနဲ့ သူမစိတ်တွေ မထိမ်းနိုင်လောက်အောင် သောင်းကျန်းလာလေသည်။ ခဏနေတော့ “ကိုယ့်အဖေအရင်းကြီးကို ဒီစိတ်တွေထားတာ မကောင်းပါဘူးလေ” လို့တွေးပြီး သူမ ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်လိုက်၏။ အဲဒီအခါမှ ပိုဆိုးလာသလား မပြောတတ်၊ သူမအဖေရဲ့ ကိုယ်နဲ့ ဒုတ်နေရာ ဖောင်းဖောင်းကြီးက မျက်စိထဲက မထွက်တော့ပေ၊ အဲဒါနဲ့ ” တကယ်လုပ်တာမှ မဟုတ်ပဲ၊ ကြည့်ရုံနဲ့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး” လို့ အတွေးပေါ်ပြီး ချက်ချင်း တံခါးကြား ဆင်းပြေးမိ၏၊ တော်ပါသေးရဲ့ သူမအဖေက အခုထိရှိနေတုန်း၊ သူမအားရပါးရကြည့်ပြီး လက်တဖက်က အဖုတ်ထဲနှိုက်ပြီး ဆွနေလိုက်၏။
ညဘက်ရောက်တော့လဲ သူမအာရုံထဲမှာ အဖေပဲဖြစ်နေ၏။ တခြားယောက်ကျားတွေ စိတ်ကူးကြည့်သေး၏။ စိတ်မထက်သန်လှ၊ သူမအဖေကို စိတ်ကူးလိုက်ရင် တကိုယ်လုံး ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်းနဲ့ ရာဂစိတ်တွေကြွလာလေသည်။အဲဒီညက တညလုံး သူမအဖေနဲ့ ပုံစံအမျိုးမျိုး ဇာတ်လမ်းဆင်ကာ ကြမ်းပစ်လိုက်၏။ “စိတ်ကူးနဲ့တင်တောင် ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေရယ်… တကယ်သာလိုးပေးရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ…သမီးက မေမေ့ထက်သာအောင် ပြုစုပေးမှပါ…ဖေဖေ့လီးကြီး သမီးပါးစပ်ထဲ အမြဲတမ်း ထည့်ထားပါလား..ဖေဖေရယ်” ဒီစကားတွေက ဇွန်မေ အမြဲတမ်း ပြောနေတဲ့ အသံတိတ်စကားတွေပါပဲ။ အဲဒီအချိန်ကစ,ပြီး သူမအဖေ အိမ်နေတဲ့အခါတိုင်း ဇွန်မေ ချောင်းကြည့်တတ်၏။ အမေ မရှိတဲ့အချိန်ဆို သူမအဖေနားသွားပြီး စကားရှာပြောတတ်၏။ အဲဒီအခါဆို သူမ ရင်ဘတ်ကလေးကို အစွမ်းကုန်ကော့ပြီး ဖင်လေးကိုနောက်ပစ်ထားတတ်၏၊ တချက်တချက် အဖေကဖြစ်သူက သူမရင်ဘတ်ကို ခိုးခိုးကြည့်မိတဲ့အခါ သူမတကိုယ်လုံး လှိုက်ဖိုသွားလေ၏။ သူမအဖေ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြည့်နိုင်အောင် မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိအောင် လွှဲပေးထားတတ်၏။ [အပိုင်း-၂]
မကြာခင်မှာပဲ ဇွန်မေနဲ့ သူမအဖေ ကိုမြတ်စိုးတို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖြစ်လာလေသည်။ အရင်ကဆို မေးတခွန်း ပြောတခွန်း၊ ဇွန်မေကလဲ အဖေရှေ့ဆို ဖြတ်တောင် မလျှောက်ရဲခဲ့ပေ။ အခုတော့ အဖေ့နားကပ်ပြီး သူမ ညုတတ်နေပေပြီ။ စကားမရှိ စကားရှာ တီတီတာတာ ပြောလျှက် ပြည့်တင်းနေတဲ့ သူမ ရင်ဘတ်ကလေး ကော့ပြထားတတ်၏။ ကိုမြတ်စိုးလဲ အစကတော့ သူ့သမီး ရင်ဘတ်ကလေးကို ယောက်ကျားသဘာဝအရ မနေနိုင်၍ ခိုးခိုးပြီးသာ ကြည့်ခဲ့ဖူး၏။ အခုတော့ ခိုးကြည့်သည့်သဘောပင် မဟုတ်တော့ပဲ အမြဲလိုလိုပင် ကြည့်နေမိတော့၏။ သမီးငယ်လေး လှည့်ထွက်သွားတဲ့ အခါမှာလဲ တင်ဝိုင်းပြည့်ပြည့်လေးကို ကိုမြတ်စိုး အလွတ်မခံတော့ပေ။ မျက်စိတဆုံး ကြည့်နေတတ်၏။
သူ့သမီလေး ဘာလိုချင်လို့ ကပ်နေတယ်ဆိုတာ ကိုမြတ်စိုး သဘောပေါက်လာ၏။ သူ့ရှေ့မှာ ပြည့်တင်းနေတဲ့ သူမ ကိုယ်လေးကို လာလာပြတာတွေ, ပြီးတော့ အမေ မရှိခိုက် သူ့နားကပ်ပြီး ချွဲတတ်တာလေးတွေကို ကိုမြတ်စိုး သတိထားမိ၏။ တကယ်တော့ ကိုမြတ်စိုးကိုယ်တိုင်လဲ ဒီလို လှသွေးကြွယ်နေတဲ့အရွယ် သမီးငယ် အပျိုပေါက်မလေးအပေါ်မှာ ကာမဂုဏ်စိတ် ဖြစ်မိတာ အမှန်ပင်။ အဲဒီစိတ်ကြောင့် သမီးငယ်လေးနဲ့ စကားပြောတိုင်းလိုလို ကိုမြတ်စိုး ဒုတ်ကြီးက တင်းမာသန်စွမ်း လာတတ်၏။ ကိုမြတ်စိုးက အတွင်းခံ ဝတ်လေ့မရှိပဲ အမြဲ ပုဆိုးနဲ့သာနေတော့ သူ့ပေါင်ကြားက ဖုဖောင်းလာတတ်၏။ အဲဒီအခါမျိုးဆိုရင် သမီးငယ်လေး ဇွန်မေ မနေနိုင်ရှာပဲ ခိုးခိုးကြည့်တတ်၏။ အဲဒီအာရုံတွေက သူမအတွက် ကာမစိတ်ဖြေရာ ညစာ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။
အဲဒီလိုနဲ့ ရက်အနည်းငယ် ကုန်လွန်လာတဲ့အခါ ဇွန်မေတယောက် သူမ အဖေကို အားမလို အားမရ ဖြစ်လာလေ၏။ တနေ့လာလဲ သူမ ရင်ဘတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ငေးကြည့်နေရုံမှအပ ဘာမှ မလုပ်သောကြောင့်ဖြစ်၏။ “နေနိုင်သူကြီးရယ်… တော်ကြီး ဘယ်လောက်နေနိုင်မလဲဆိုတာ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့” ဆိုပြီး ဇွန်မေ စိတ်ကူးနဲ့ စိန်ခေါ်ပြစ်လိုက်၏။ တနေ့က ကိုမြတ်စိုး တယောက်ထဲ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖုန်းကလိနေတုန်း သမီးငယ်လေး ရောက်လာပြီး သူ့နောက်ကနေ ရပ်လျှက်လာကြည့်၏။ ဩကားကြည့်နေခြင်းဖြစ်၍ ကိုမြတ်စိုး ကပျာကရာ ပိတ်လိုက်ပြီး ဂိမ်းဆော့ဝဲလေး ဖွင့်လိုက်ရ၏။ သားအဖ နှစ်ယောက် အတော်ပင်ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်၍ သမီးငယ်လေးဇွန်မေက နောက်ကနေ လက်ကလေးနဲ့ လှမ်းလှမ်းနှိပ်လေသည်။ ကိုမြတ်စိုး ထိုင်ထားတဲ့ခုံက နောက်မှီနိမ့်နိမ့်လေးဆိုတော့ တချက်တချက် သမီးငယ်လေးရဲ့ ရင်းသားလေးနှစ်စုံက ကိုမြတ်စိုးရဲ့ ကျောကို လာလာတိုက်လေသည်။ အစကတော့ မတော်တဆလို့ ကိုမြတ်စိုး ထင်မိသော်လဲ ခဏနေတော့ သိသိသာသာကို သူမ ရင်သားလေးနဲ့ ကိုမြတ်စိုး ကျောကို ဖိညှစ်ထားလိုက်လေ၏။ ချက်ချင်းဆိုသလို ကိုမြတ်စိုး ဒုတ်ကြီးက ငေါက်ကနဲ ထ,လာပြီး ဖုံးထားတဲ့ ပုဆိုးကို တွန်းကန်နေတော့၏။ အဲဒီအချိန်က အိမ်မှာ သူတို့သားအဖ နှစ်ယောက်သာရှိ၏။ ကိုမြတ်စိုးလဲ စိတ်တွေ မထိမ်းနိုင်တော့ပဲ “ပြီးတော့မှ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် လူရှင်းတုန်း ဆွဲပြီး လုပ်လိုက်တော့မယ်” လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ အဲဒါကြောင့် ဖုန်းကိုပိတ်လိုက်ပြီး “သမီးလေး..အဖေ့ရှေ့ ခဏလာပါအုံး” လို့ ခေါ်လိုက်၏။ ဇွန်မေလဲ ရင်ဘတ်ကလေးကော့ပြီး သူမအဖေရှေ့ သွားရပ်လိုက်လေသည်။ အဲဒီအခါ ကိုမြတ်စိုးက သမီးငယ်လေးကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်လေသည်။ “သမီးလေးရယ်…ဖေဖေ အရမ်းချစ်တာပဲကွာ” ဆိုပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။ ဇွန်မေကတော့ ဘာမျှမရုန်း၊ သူမရင်ထဲမှာတော့ တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်နေလေသည်။
ကိုမြတ်စိုးတယောက် သမီးငယ်လေးအပေါ်မှာ မရိုးမသား ဘာမျှမလုပ်ရသေးခင် “သမီးလေးရေ…အမေ့ကို လာကြိုပါအုံး..” ဆိုတဲ့ အသံကြောင့် ချက်ချင်းလွှတ်ပစ်လိုက်ရ၏။ ဇွန်မေကလဲ အကင်းပါးသူလေးဖြစ်၍ “ရှင်…မေမေ..သမီး လာပြီ” ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့ ပြေးထွက်သွားလေ၏။ “ဒီမိန်းမကြီးကလဲ.. ခါတိုင်း ဒီအချိန်ပြန်မလာသေးပါဘူး” ဆိုပြီး သူ့မိန်းမ မနှင်းအေးကို ကိုမြတ်စိုး အပြစ်တင်နေလိုက်၏။ သမီးလေးဇွန်မေကတော့ အမေ့ဆီက အထုတ်တွေကို ကူသယ်ရင်း ကလေးလေး တယောက်လို ပျော်ရွှင်နေလေသည်။ အမေဖြစ်သူ ရေချိုးနေခိုက် ကော်ဖီပူပူလေး တခွက်ဖျော်ကာ ဇွန်မေ ထွက်လာလိုက်၏။ သူမအဖေရှေ့ ရောက်တော့ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ဆန့်ကာ “ဖေဖေ..ကော်ဖီ..” ဆိုပြီး ထိုးပေးလိုက်၏။ ကိုမြတ်စိုးလဲ “သမီးလေး သောက်ပါ..ဖေဖေ မသောက်ချင်ပါဘူး ” လို့ ပြောလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ ခေါင်းလေးရမ်းလျှက် “ရဘူးကွာ….သောက်ရမှာပဲ..” ဆိုပြီး ဇွတ်ထိုးပေး၏။ သမီးငယ်လေးက ချစ်စဖွယ် အမူအယာလေးနဲ့ လာချွဲနေတော့ ကိုမြတ်စိုးရင်ထဲ အဖြူအမဲ ရောထွေးနေတဲ့ ချစ်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ဖြစ်လာလေသည်။ အဲဒါကြောင့် ကော်ဖီခွက်ကလေးယူကာ စားပွဲပေါ်တင်ပြီး စောစောကလို တခါဆွဲဖက်ထားလိုက်ပြန်၏။ ဇွန်မေကလဲ သူ့မရင်ဘတ်ကို ကာကွယ်မထားပဲ ရင်ဘတ်ချင်းအပ်ကာ ပြန်ဖက်ပေးထားရှာ၏။ သမီးငယ်လေးရဲ့ အတွေ့အထိနဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကြောင့် ကိုမြတ်စိုး စိတ်တွေထ,လာပြီး ကျောသိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို အောက်လျှောကာ ပြည့်တင်းနေတဲ့ ဖင်လေးနှစ်ခြမ်းကို ဆွဲကုတ်ထားလိုက်လေသည်။ ဇွန်မေခမျာ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံဖြစ်၍ ကောင်းလှသောကြောင့် မျက်စိလေးမှိတ်ကာ မှိန်းခံနေရှာ၏။ ခဏနေတော့မှ “ဖေဖေ..မေမေတွေ့သွားရင် မကောင်းဘူး…လွှတ်တော့နော်..”ဆိုတော့မှ ကိုမြတ်စိုးလဲ လွှတ်ပေးလိုက်၏။ ဇွန်မေလေးကလဲ ခေသူမဟုတ်၊ “သမီးလဲ ဖေ့ဖေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်” ဆိုပြီး ပြောပြောဆိုဆို သူ့အခန်းလေးထဲ ပြေးဝင်သွားလေ၏။

[ အပိုင်း-၃ ]
နောက်တနေ့ မနက်ခင်း ကိုမြတ်စိုး အလုပ်အားရက်ဖြစ်၍ အိပ်ခန်းထဲမှာ ခဏ ထိုင်နေလိုက်၏။ သူ့မိန်းမ မနှင်းအေးလဲ မီးဖိုခန်းထဲမှာ အလုပ်ရှုပ်နေစဉ် အမေ အလစ်ကို စောင့်နေသော ဇွန်မေတယောက် ထမိန်ရင်ရှားလေးနဲ့ အဖေရှိရာ အခန်းထဲ ပြေးဝင်လာ၏။ ကိုမြတ်စိုးလဲ သူ့ရှေ့ကပ်ပြီး လာရပ်နေတဲ့ သမီးငယ်လေးရဲ့ ပြည့်တင်းဖုဖောင်းနေတဲ့ ရင်အုံလေး နှစ်စုံကို မျက်တောင်မခတ်အားပဲ အပြတ်ငမ်းနေမိ၏။ “အာ…….ဘာကြည့်နေတာလဲကွာ….သမီးက အဝတ်လျှော်ပေးဖို့ လာယူတာ..ပေး…” ဆိုပြီး ချစ်စရာမျက်နှာလေးနဲ့ တချက်ညုလိုက်ရာ ကိုမြတ်စိုးရင်ထဲ ချစ်စိတ်တွေ ပြည့်လျှံလာလေသည်။ စကားပင် ပြန်မပြောနိုင်ရှာပေ။ ဇွန်မေလဲ အဖေဖြစ်သူရဲ့ အခြေအနေကို ရိပ်မိပြီး ကြိုးတန်းပေါ် လွှားထားတဲ့ အဝတ်တွေကို နမ်းလျှက် သူ့ဟာသူပင် ရွေးယူနေလိုက်၏။ အဲဒီအခါ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ ဇွန်မေရဲ့ ဖင်ဝိုင်းလေးက ကိုမြတ်စိုးကို စိန်ခေါ်နေသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေရာ ကိုမြတ်စိုးတယောက် သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ထားလိုက်မိ၏။ အိမ်မှာ သူ့မိန်းမ မနှင်းအေး ရှိနေသောကြောင့်သာ ကိုမြတ်စိုး အောင့်အည်းထားခြင်းဖြစ်၏။ ဘယ်သူမှမရှိလျှင် ဒီနေရာမှာပဲ သမီးငယ်လေးကို ဆွဲလုပ်မိမှာ အမှန်ပင်။ အရာရာ အကင်းပါးလှသော ဇွန်မေက ဟိုဘက်လှည့်ကာ ဝမ်းသာပြုံးလေး ပြုံးနေလိုက်၏။ ပြီးလျှင် သူမ အဝတ်ကလေးတွေ ပွေ့ကာ အခန်းတံခါးဘက် ထွက်လာလိုက်၏။ ကိုမြတ်စိုး မျက်နှာကလဲ အလိုလိုပင် တံခါးရှိရာဘက်သို့ လည်သွားလေတော့သည်။ တံခါးဝ, ရောက်လျှင် ဇွန်မေ နောက်သို့ တချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး အာသာငမ်းငမ်းနဲ့ လိုက်ကြည့်နေတဲ့ သူမအဖေကို လျှာလေး ထုတ်ပြလျှက် ထွက်ပြေးလေတော့၏။
အပြင်အည့်ခန်းဘက် ရောက်တော့ ပွေ့ယူလာတဲ့ အဝတ်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး စဉ်မြင့်လေးပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ အဝတ်ထည့်လျှော်စရာ ပလပ်စတစ်ပုံး တလုံးကို သူမ လက်နှစ်ဖက်မြောက်လျှက် လှမ်းယူလိုက်လေသည်။ အဲဒီအချိန် သူမအဖေ ကိုမြတ်စိုး နောက်ကရောက်လာပြီး သူမရင်ဘတ်ကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲယူကုတ်ညှစ်ထားလိုက်၏။ ကိုမြတ်စိုးတယောက် အဟုတ် မနေနိုင်လှ၍ ယခုကဲ့သို့ လုပ်မိခြင်းဖြစ်၏။ သာမန်အချိန်ဆို မယားကြီးရှိခိုက် ကိုယ့်သမီး အရင်းခေါက်ခေါက်ကလေးကို ယခုလို လုပ်ဝံ့မည် မဟုတ်ပေ။ ဇွန်မေခမျာ ထင်မှတ်မထားသောအချိန်ဖြစ်၍ လန့်ပြီး “အမေ့” ဆိုပြီး အော်လိုက်မိသေး၏။ တော်ပါသေးရဲ့၊ သူမအမေ မနှင်းအေး သူ့အာရုံနဲ့သူ အလုပ်များနေသောကြောင့် ဘာမှမကြားလိုက်ပေ။ ချက်ချင်းဆိုသလို ကိုမြတ်စိုးက သန်မာလှတဲ့ သူ့ဒုတ်ကြီးနဲ့ သမီးငယ်လေး ဖင်ကို ထောက်ထားပြီး ကျစ်လစ်စူတင်းနေတဲ့ ရင်အုံလေးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ ကုတ်ချေနှိပ်နယ်နေလိုက်၏။ ဇွန်မေလေးခမျာ တခါမှ မခံစားဘူးတဲ့ အရသာတွေချည်း ဖြစ်နေ၍ ပြောမပြနိုင်လောက်ပင် ကောင်းနေရှာလေ၏။ အဲဒါကြောင့် တခဏမျှ ညိမ်ခံနေမိလေသည်။ ပြီးတော့မှ “ဖေဖေ…လွှတ်ပါ..ဧည့်ခန်းကြီးထဲ ..သူများတွေ တွေ့သွားအုံးမယ်..” ဆိုပြီး ဆွဲဖယ်ပစ်တော့၏။ ကိုမြတ်စိုး ဒီဂရီတွေ လွန်နေသောကြောင့် “တွေ့တော့လဲ ဘာဖြစ်လဲကွာ…ကိုယ့်သမီးကိုယ် လိုးတာပဲ…သူတို့နဲ့ ဘာဆိုင်လို့တုန်း” ဆိုပြီး ရင်ဘတ်စီးထားတဲ့ ထမိန်လေးပါ ဆွဲချွတ်ပြီး သမီးငယ်လေးရဲ့ ပကတိ နို့လေးနှစ်လုံးကို အားရပါးရကြီး ကုတ်ချေနေလိုက်၏။ အဲဒီအချိန် တဖက်ခပ်လှမ်းလှမ်းအိမ်က အမျိုးသမီးတယောက်က သူတို့သားအဖနှစ်ယောက် လုပ်ကိုင်နေကြတာကို တွေ့သွားလေသည်။ ဒီတော့မှ ဇွန်မေခမျာ အရမ်းရှက်သွားပြီး “ဖေဖေ…မလွှတ်ရင် သမီး ငိုချလိုက်မှာနော် ..” ဆိုပြီး ငိုသံပါလေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့၏။ ကိုမြတ်စိုးသည် ယောက်ကျားသဘာဝ ကာမစိတ်ကြောင့်သာ သမီးငယ်လေးကို အခုလို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ပြုမိခြင်းဖြစ်၏။ တကယ်တော့ သူ့ရင်ထဲမှာ ၅၂၈-အချစ်စိတ် အစိုင်အခဲ ကြီးမားသူဖြစ်၏။ အဲဒီအချစ်စိတ်က သနားခြင်း=ကရုဏာကို ပေါက်ဖွားပေးလိုက်သောအခါ ကိုမြတ်စိုး သမီးငယ်လေးကို ချက်ချင်း လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။
ဇွန်မေလဲ ကျွတ်နေတဲ့ ထမိန်လေးကို ရင်ဘတ်ပေါ် ပြန်စည်းလိုက်ပြီး သူမအဖေဘက် လှည့်လိုက်လေသည်။ အဒီအခါ ကိုမြတ်စိုးက ကရုဏာမျက်လုံးတွေနဲ့ သမီးငယ်လေး မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပါးပေါ်မှာ စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်စ,လေးတွေကို တယုတယ သုတ်ပေးရှာ၏။ ကိုမြတ်စိုးမှာ သားကြီးရှိသော်လည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက ဒီသမီးငယ်လေး အပေါ်မှာသာ အချစ်စိတ်တွေ ပိုခဲ့၏။ ‘သမီးလေးဘဝက သူ့ဘဝ’ ဟုပင် ခံယူထား၏။ အဲဒါတွေကို ဇွန်မေ ကောင်းကောင်းသိ၏။ သူမကိုယ်တိုင်လဲ တအိမ်လုံးမှာ အဖေ့ကို အချစ်ဆုံးဖြစ်၏။ အဖေ့အလိုကို သူမ အကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးချင်၏။ အခု မတတ်သာလို့ ငြင်းဆန်လိုက်ရတာကိုပင် သူမစိတ်ထဲ မကောင်းပေ။ အဲဒါကြောင့် သူမ မျက်နှာလေးကို ပြုံးလိုက်ပြီး “ဖေဖေ…အခန်းထဲ သွားမယ်လေ..” ဆိုပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။ ကိုမြတ်စိုးတယောက် ပျော်လိုက်တာကို မပြောနဲ့၊ ချက်ချင်း သမီးငယ်လေးကို ကလေးတယောက်ကဲ့သို့ ပွေ့ချီလိုက်လေသည်။ “အာ…ဖေဖေ မလုပ်နဲ့.. ဟိုဘက်က အမကြီးက ကြည့်နေတယ်…” ” ” ကြည့်ကြည့် ..သမီးလေးရယ်…” ဆိုပြီး ကိုမြတ်စိုး အခန်းထဲ ဝင်တော့၏။
အဟင့်….အဖေ့…
အဖေ့….အဖေရေ…..ကာမဆန္ဒတွေကြောင်တုန်ရီပြီးအံကြိတ်ပြီးသမီးပြောလိုက်တာက…..အဖေ…လိုးပါတော့…..အဖေ့ကိုလိုချင်တာတောင်းသလို….သမီးကိုလိုးပါတော့….အား…အဟင်….