တစ်ခါတစ်လေကျတော့ လောကကြီးကမတရားပေ။ဒီလိုအဖြစ်အပျက်မျိုးတွေကနေရာတကာတိုင်းမှာရှိတတ်တယ်။ဒီလိုနေ့ရက်မျိုးမှာမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျွန်တော်အလုပ်နောက်ကျသည်။ကားတွေကလဲကျပ်လိုက်တာမပြောပါနဲ့တော့။ထွက်လာတုန်းကအစောကြီးပင်။ကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ဟဲ့ မောင်မောင်ကျော်နင့်ကို မန်နေဂျာ မငယ်မေးနေတယ်။နင်ကလဲနောက်ကျလိုက်တာ။ဒီနေ့မှ နောက်ကျနေရတယ်လို့။ကားတွေကျပ်နေလို့ပါအမရဲ့။အေး ငါတို့ကတော့နားလည်ပါတယ်။မငယ်ကတော့သိတဲ့အတိုင်းနင်တော့ပြောခံရအုံးမယ်။စာရင်းကိုင် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့အမေးကိုဖြေရင်း မန်နေဂျာရုံးခန်းဘက်သို့ သူသွားလိုက်သည်။မန်နေဂျာ မငယ်ဆိုတာက ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ရဲ့တူမ။အပျိုကြီး။အသက်က ၄၀ လောက်ရှိပေမဲ့ ရုပ်ကချောသည်။ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲလှသည်။ဒါပေမဲ့ငွေကြေးချမ်းသာသူ တွေပီပီ မာနကကြီးသည်။သြဝါဒကတော့ခံရပေဦးမည်။စိတ်ပင်လေသွားသည်။အခန်းရှေ့ရောက်တော့ သူမှန်တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ရင်း။ဝင်ခွင့်ပြုပါ မမ။အေး နင်ရောက်လာပြီလား။ဝင်ခဲ့ပြောစရာရှိတယ်။

အထဲမှ မငယ်ရဲ့စကားကိုကြားတော့ ကျွန်တော်လဲဖိနပ်လေးကိုချွတ်ပြီး အခန်းထဲကိုကုတ်ချောင်းချောင်းလရွံ့တွံ့တွံ့ဖြင့်ဝင်လိုက်သည်။အဆူခံရဖို့ကသေချာနေတာကိုး။မငယ်က သူမထိုင်နေသော ဆုံလည်ထိုင်ခုံဘေးတွင် ရိုရိုကျိုးကျိုးလေးရပ်နေသောကောင်လေးမောင်မောင်ကျော်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ကဲ ဆိုစမ်းပါဦး ကိုယ်တော် အခုဘဲ (၁၀)နာရီခွဲနေပြီ။ဘာကြောင့်နောက်ကျနေရသလဲ။ဟုတ်မမငယ် ကားတွေကျပ်ကျပ်နေလို့။တိတ်စမ်း နင်တို့ပြောလိုက်ရင်ဆင်ခြေချည်းဘဲ။အဲ့ဒီလို ဆင်ခြေပေးတတ်တာ လူညံ့လူဖျင်းတွေရဲ့အလုပ်ဟဲ့။ဟို ဟို တောင်းပန်ပါတယ် မမငယ် နောက်ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူး။ပြောလိုက်ရင် နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး ပြီးရင်စောက်ကျင့်တွေက မကောင်းကြဘူး။နောက်တစ်ခါဖြစ်ရင် နင်အထုတ်ခံရဖို့ပြင်ထား။နောက်မဖြစ်စေနဲ့ ကြားလား။ဒီတစ်ခါတော့ရှိစေတော့။ဟုတ် ဟုတ် မမငယ်။မောင်မောင်ကျော်လှည့်ထွက်မည်ပြုစဉ်—-။နေအုံး ဒီနေ့နင့်ကိုအလုပ်နောက်ကျလို့ဒဏ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ ငါ့အခန်းထဲမှာဒီနေ့စပြီး ရုံးတက် ဒါဘဲ။နင့်လိုကောင်က အမြဲမပြတ်ကြည့်နေနိုင်မှတော်ကာကျတာ။ငါမရှိတဲ့အချိန် မြတ်မြတ်ရှိတယ် နင်လစ်ဖို့မကြိုးစားနဲ့။တကယ်တော့ မငယ်က မောင်မောင်ကျော်ကို ညစ်လိုက်တာပင်။

သူမစိတ်ထဲမှာ ယောင်္ကျားတွေကို အထင်ကြီးသော စိတ်မရှိ။ရေသာခို အချောင်သမားကများများဟုတွေးထင်ထားသည်။ဒါကြောင့် ရုပ်ရည်အသင့်အတင့်ရှိပြီး ကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲက ကောင်မလေးတွေတော်တော်များများသဘောကျသည့် မောင်မောင်ကျော်ကို သဘောမကျနေတာကြာပြီ။ဒါကြောင့် ဒီတစ်ခါလို အခွင့်သာတုန်း နှိပ်ကွပ်လိုက်တာပင်။ထိုသို့အကြံတွေထွက်လာအောင် စာရင်းကိုင် မြတ်ရွှေစင်ရဲ့မြောက်ပေးမှုတွေလဲပါသည်။မြတ်ရွှေစင်ကလဲ မောင်မောင်ကျော်ကို မျက်နှာကျောမတည့်တာနဲ့ အခွင့်အရေးရခိုက် မန်နေဂျာ မငယ်ကိုမြောက်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ဘယ်မျက်နှာကျောတည့်မလဲ ယောင်္ကျားရှိ ကလေးရှိပေမဲ့ အပျိုတွေရှုံးလောက်အောင်လှနေသော မြတ်ရွှေစင်ကို လှပေမဲ့ မောင်မောင်ကျော်က မကြည်တာကို အလိုလိုနေရင်း မခံချင်ဖြစ်နေတာလေ။အခုတော့မောင်မောင်ကျော်ကို နှိပ်ကွပ်လိုက်ပြီလေ။ထိုအချိန်မှစ၍ ကျွန်တော် မန်နေဂျာ မငယ်ကိုသာမက စာရင်းကိုင်မမြတ်ရွှေစင်ကိုပါကြောက်ရသည့်ဘဝရောက်သည်။မမြတ်ရွှေစင်ကကျွန်တော့်ကိုမျက်နှာသာမပေး။ဒီတော့ သူမကိုပါ ဖားနေရသည့်ဘဝအလိုလိုရောက်တော့သည်။

မန်နေဂျာမငယ်ရဲ့သီးသန့် ရုံးတက်နေရသော ကျွန်တော်နည်းနည်းလေးနောက်ကျတာနဲ့ မမြတ်ရွှေစင်က လစာဖြတ်ခြင်း။မန်နေဂျာမငယ်ကိုတိုင်ခြင်း စသည့် အပြုအမူတွေလုပ်လာသည်။ကျွန်တော့်မှာလဲ ဒီအလုပ်ကလေးကိုတောင်မနည်းရအောင်လုပ်ထားရတာသိနေတော့ အလုပ်မပြုတ်အောင် သူမတို့(၂)ဦးကို ဖင်ယက်ပေးရမတတ်ပင်။ဒီအလုပ်ကလေးပြုတ်သွားလျင် မိသားစုစားဝတ်နေရေး အဆင်မပြေဖြစ်တော့မှာလေ။ဒီတော့ မမြတ်ရွှေစင်ကသူမအလုပ်ဟူသမျှကို ကျွန်တော့်ကို ခိုင်းသည်။ပြီးတော့သူမလုပ်သလိုလိုနာမည်ကောင်း ယူသည်။မှားလျှင်ထိုးချသည်။ကော့နေအောင်ခံရသည်။နေ့စဉ် သူမတို့အရင် ကုမ္ပဏီကိုသွားရသည်။သူမတို့(၂)ဦးညောင်းညာလျှင် လက်တွေညောင်းနေအောင်ပင်နှိပ်ပေးရသည်။ကုမ္ပဏီကကောင်မလေးတွေကိုပင်စိတ်မကူးနိုင်တော့။သူမတို့ (၂)ဦး စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲဆိုတာပဲ တွေးနေရသည်။ဒီနေ့တော့ ကုမ္ပဏီမန်နေဂျာမကြီး မငယ် တောင်ငူဘက်အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်သွားသည်။မမြတ်ရွှေစင်ကလဲသူ့ကို မငယ်ခိုင်းသွား သောအလုပ်အတွက်အပြင်ထွက်သွားသည်။

လွတ်လပ်ရေးရသွားပြီ။အခန်းအပြင်ထွက်ပြီး ကောင်မလေးတွေကို ဟီးဟီးဟားဟားနဲ့ဟာသတွေလျှောက်ပြောနေပါတယ်။ဒီလိုပျော်ပျော်မနေရတာကြာပြီလေ။ဒါပေမဲ့သူ့အပျော်လေးတွေက နေ့ဝက်ပင်မခံပါ။အပြင်ထွက်သွားသော ဒရိုင်ဘာ မောင်တင့် မောင်းသည့် ကုမ္ပဏီမှ ကားဖြင့် မမြတ်ရွှေစင်ပြန်လာတော့ အချိန်က နေ့လည်(၂)နာရီ။လက်ကိုင်အိတ်ကို လက်မောင်းမှာ ချိတ်ထားပြီး။အပေါ်က နို့နှစ်ရောင် ရင်ဖုံးအကျီ။အစိမ်းပုတ်ရောင် ထမိန်အပျော့သားကိုဝတ်ဆင်ထားပြီး ဒေါက်ဖိနပ် အနီရောင်ဝတ်ဆင်ထားသည့် မမြတ်ရွှေစင်။ဆံပင်ရှည်တွေကို တစ်ပတ်လျှိုထုံးထားတာကြောင့် လည်တိုင် ဖြူဖြူလေးနှင့် မျက်နှာချောချောကိုမြင်နေရသည်။၄၀ နားနီး အိမ်ထောင်ရှင် ကလေးအမေဟုပင်မထင်ရ။အိုးတောင့်တောင့် ခါးသိမ်သိမ်တင်ကားကားနဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်စီးထားသောကြောင့် သူမတင်ပါးအလှကပိုပေါ်လွင်နေပါတယ်။ဒါပေမဲ့ သူမမျက်နှာထားကတော့ တင်းမာ နေပါတယ်။ဘာတွေအဆင်မပြေဖြစ်လာလဲမသိ။သူမဝင်လာချိန်တွင် ဟီးဟီးဟားဟား ဟာသတွေပြောနေသော ကျွန်တော်တို့စကားသံတွေတိတ်ဆိတ်သွားသည်။မောင်မောင်ကျော် အခန်းထဲကိုလာခဲ့ ပြောစရာရှိတယ် ဆိုတော့ သူမဘာကိုဒေါကန်လာမှန်း မစဉ်းစားနိုင်ပေမဲ့ အခြေအနေမကောင်းတာသိသည်။

ကည့်စမ်း မောင်မောင်ကျော် မနေ့ကလုပ်ပေးလိုက်တဲ့ ကုန်ဖိုးစာရင်းတွေလေ။အမှားတွေချည်းဘဲ။သူမဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ပြောတာကို မောင်မောင်ကျော်ခံနေရပါတယ်။အခုအချိန်မှာ မြတ်ရွှေစင်ကမငယ်ကိုယ်စားကုမ္ပဏီအကြီးအကဲလေ။ဟုတ် ဟုတ် ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ် မမ။နင်မှားတယ်လို့ပြောရုံနဲ့ ဒီဇာတ်လမ်းကပြီးသွားမလား။နင်မှားတဲ့ တာဝန်နင်ယူရမယ်။နင့်ကို မငယ်ကိုပြောပြီး အလုပ်ထုတ်ပစ်မယ်။မမလုပ်ပါနဲ့မမ။မောင်မောင်ကျော် ဘယ်လိုပဲတောင်းပန်ပါစေ မြတ်ရွှေစင်ကကဖုန်းကိုနှိပ်နေပါပြီ။မောင်မောင်ကျော်လဲ ထူပူသွားတာနဲ့ သူမလက်ထဲကဖုန်းကိုဆွဲလုလိုက်ပါတယ်။နင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ မိုက်ရိုင်းလှချည်လား။အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်မိတာပါ။ထူပူသွားတဲ့မောင်မောင်ကျော်ဟာ ရပ်နေတဲ့ ဒူးထောက်လိုက်မိပြီး သူမခြေသလုံးကိုဖက်လာပါတယ်။ပါးစပ်ကလဲခွင့်လွတ်ပေးပါအမ ဒီတစ်ခါတော့ခွင့်လွတ်ပေးပါ။ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်အမ။အမဘာခိုင်းခိုင်းအကုန်လုပ်ပေးပါ့မယ်။အလုပ်တော့မဖြုတ်ပါနဲ့။သူမရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမခြေသလုံးကို မောင်မောင်ကျော် ဖက်ပြီးတောင်းပန်နေရတာကိုခံရတာ မြတ်ရွှေစင်အတွက်တော့ အရသာပါ။

ကိုယ့်ကိုကိုယ် မိန်းကလေးတွေကြိုက်လှချည်ရဲ့ဆိုပြီး မာနကြီးသော မောင်မောင်ကျော် သူမလို အိမ်ထောင်သည် ကလေးအမေ ကိုမှ ခြေသလုံးဖက်တောင်းပန်သည်အထိအောက်ကျို့နေရပြီလေ။ဒီတော့မောင်မောင်ကျော်ကို အောက်ဆုံးအထိရောက်သွားအောင်ချိုးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။နင် အလုပ်မပြုတ်ချင်ရင်နည်းလမ်းတစ်ခုပဲရှိတယ်။ကျွန်တော်ဝမ်းသာသွားပါတယ်။ဘာနည်းလမ်းလဲအမ ကျွန်တော်ဘာပဲလုပ်ရ လုပ်ရပါ။ကောက်ရိုးတမျှင်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်မိတာကိုက့အမှား။မမြတ်ရွှေစင်နှုတ်ကထွက်လာသောစကားက မျက်နှာကိုထူပူသွားစေသည်။နင်ငါ့ရဲ့ ကျွန်လုပ်ရမယ်တဲ့။ဒါပေမဲ့ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရချိန်မှာ ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ကျွန်လုပ်ရမယ်ဆိုတော့ တွေဝေသွားသလိုသိမ်ပင်သိမ်ငယ်သွားမိပါတယ်။အဖြေပေးရန်မဝံ့မရဲဖြစ်နေစဉ် မမြတ်က ဖုန်းကိုကောက်ယူပြီး မန်နေဂျာ မငယ်ဆီခေါ်မည်ပြုတော့ သူဘာမှ မစဉ်းစားနိုင်တော့။မလုပ်ပါနဲ့ သခင်မ သခင်မကြိုက်သလိုခိုင်းပါ သခင်မဆီမှာ ကျွန်ခံပါ့မယ် သခင်မ။မမြတ်ရွှေစင်ကမျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် နင်သေချာတယ်နော် ငါ့ဆီမှာကျွန်ခံမှာ။ဟုတ်သေချာပါတယ် သခင်မ။ကျွန်တော့်ကို သခင်မ သဘောရှိလုပ်ပါ။

ထိုစကားတွေကိုပြောလိုက်ချိန်မှာ ဘာကြောင့်ရင်ထဲက ကျေနပ်သလိုလိုဖြစ်နေတာလဲ စဉ်းစားမရ။မမြတ်ရွှေစင်က မျက်နှာကျောတင်းတင်းဖြင့်။ဒါဆိုမင်းကငါ့ငယ်ကျွန်ဖြစ်သွားပြီ ငါခိုင်းချင်တာခိုင်းမှာ နင်လုပ်ပေးရမယ်။ဟုတ် အမိန့်တော်အတိုင်းပါသခင်မ။ဒါဆို ငါ့ခြေဖမိုးကို နင်မျက်နှာအပ်ပြီး အရိုအသေပေးစမ်း။ခြေသည်းနီဆိုးထားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ခြေချောင်းဖြူဖြူလေးတွေရဲ့ အထက်ကခြေဖမိုးဖြူဖြူဥဥလေးတွေကို နမ်းလိုက်ရချိန်မှာ သူ့စိတ်တစ်ခုလုံးဟာ သူမခြေဖဝါးအောက်မှာ ရောက်ရှိသွားသလိုခံစားရပြီး သိမ်ငယ်သွားပါတော့တယ်။မမြတ်ရွှေစင်ကတော့ သူ့ခြေဖမိုးကိုမျက်နှာအပ်ပြီး အရိုအသေပေးနေရတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့အရိုအသေပေးမှုကို အားရဝမ်းသာစွာ ခံယူနေရင်း မောင်မောင်ကျော်ကို ဘာတွေခိုင်းရမယ်ဆိုတာစိတ်ကူးနေဟန်တူပါတယ်။ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် ဆုံလည်သားရေထိုင်ခုံမှာ ကျောမှီထိုင်ကာ ခြေတစ်ဖက်ချိတ်ထားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်နေရပြီး သူမခိုင်းစေတဲ့အတိုင်း သူမခြေချောင်းတွေကို ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးနေရပါတယ်။ခြေဖဝါးတွေကိုပါဖုန်မှုန့်တွေကင်းစင်အောင် လျှာနဲ့ယက်ပေးရပါတယ်။

စယက်ခိုင်းစကရွံ့တွံ့တွံ့ဖြစ်နေတဲ့သူ့ကို ဖိနပ်နဲ့ ပါးရိုက်ခံထိထားတာကြောင့် မငြင်းရဲတော့ပါဘူး။အခန်းကလိုက်ကာအပြည့်တပ်ဆင်ထားလို့အပြင်ကမမြင်နိုင်သလို သူမခေါ်မှ အခြားဝန်ထမ်းတွေကလာရဲတာကြောင့် ဒီအဖြစ်အပျက်တွေကို မသိပါဘူး။သူမရဲ့ကျွန်ဖြစ်သွားတာ ၃ ရက်ရှိပါပြီ။မမြတ်ရွှေစင်ရုံးတက်လာတဲ့အခါ အပြင်ထွက်ပြီးပြန်လာတဲ့ အခါတိုင်း ကျွန်တော့် ပါးစပ်နဲ့ လျှာကိုအသုံးပြုပြီး သန့်ရှင်းပေးရပါတယ်။သူမစိတ်တိုင်းကျ ခြေချောင်းတွေ ခြေဖဝါးတွေကို ယက်ခံပြီးမှ အေနားရပါတယ်။တော်တော့ အခန်းထောင့်မှာ ချွတ်ထားတဲ့ငါ့ဖိနပ်ယူခဲ့စမ်းငယ်ကျွန်ကြီး။လေးဖက်ထောက်ပြီး ခွေးတစ်ကောင်လို အခန်းထောင့်ကိုသွားကာ သူမချွတ်ထားတဲ့ မမြတ်ရဲ့ဒေါက်ဖိနပ်ကို ပါးစပ်နဲ့ခွေးတစ်ကောင်လိုသယ်လာရပါတယ်။ပြီးတော့ စိန်ခြေကျင်းလေးတွေဝတ်ဆင်ထားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ခြေထောက်ဖြူဖြူလေးတွေမှာ ဖိနပ်ကိုဝတ်ဆင်ပေးရပါတယ်။ဖိနပ်ကဖုန်တွေတင်နေတယ် မမြတ်ရွှေစင်ပြောလိက်တော့ ဒေါက်ဖိနပ်ဦးချွန်လေးတွေနဲ့ ဖိနပ်တစ်စုံလုံးကိုပြောင်နေအောင် ယက်ရပါတယ်။

သားရေခုံမှာထိုင်နေတဲ့ သူမရဲ့အိုးဝိုင်းဝိုင်းကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်ရတော့ ကျွန်ဖြစ်ရတဲ့ဘဝကိုပင်ပျော်လာသလိုလို။ရပြီသွားတော့။မင်းစားပွဲမင်းထိုင်ပြီး အလုပ်တွေဖြတ်ချေ။ပြီးရင် ငါထပ်ခိုင်းဦးမယ်။အမိန့်ပေးလိုက်ပြီး မမြတ်ရွှေစင်က ထိုင်ခုံမှာ ကျောမီကာ အနားယူနေပါတယ်။ကျွန်တော့်အဖို့တော့ သခင်မ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ကျွန်ဘဝရောက်ပြီးကတည်းက ကုမ္ပဏီရုံးတက်ချိန်မှ ရုံးဆင်းချိန်အထိကငေရဲပင်။ဒါပေမဲ့ မမြတ်ရွှေစင် အတွက်တော့ သူမအိမ်မှာ ယောင်္ကျားနှင့်အဆင်မပြေခဲ့လျင်တောင်မှကျွန်တော့်ကို အနိုင်ကျင့်ခြင်းဖြင့် သာယာနေသည်။ငယ်ကျွန်ကြီး မမြတ်ရွှေရဲ့ခေါ်သံကြောင့် ကျွန်တော်ငဘာပေါက်သွားသည်။သူမနားသွားပြီး ဒူးထောက်လိုက်ပြီးခြေဖမိုးကို နမ်းရှုပ်ပေးလိုက်သည်။ရပြီတော်တော့။မျက်နှာကိုမော့စမ်း ပါးစပ်ဟ။သူမဘာလုပ်မည်မှန်းမသိသေး။သူမအမိန့်အတိုင်းပါးစပ်ဟပေးလိုက်တော့ သူမတံတွေးများကို ပါးစပ်ထဲထွေးထုပ်ခြင်း ခံလိုက်ရသည်။မြိုချလိုက်စမ်း ငယ်ကျွန်ကြီး။မင်းကိုသခင်မချီးမြင့်တာ ကျေနပ်ရဲ့လား။သူမတံတွေးများကို မငြင်းဆန်ရဲပဲ မြိုချလိုက်ရသည့်အပြင်။ကျေ ကျေနပ်ပါတယ် သခင်မဟု ပြောလိုက်ရသည်။မမြတ်ရွှေစင်ကလထမိန်အောက်ကို လက်ရှိုနှိုက်နေသည်။ဖင်ကိုကြွပြီးဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူမဝတ်ထားသောပင်တီ အဖြူရောင်လေးက ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းနှစ်ချောင်းကြားမှကျွတ်ထွက်လာသည်။မမြတ်ကပင်တီကို ကျွန်တော့်မျက်ခွက်ဆီပစ်တင်လိုက်သည်။

အဲ့ဒါကိုနမ်းစမ်း။မငြင်းဆန်ရဲပါ။ခုနကမှ သေးပေါက်ပြီးထွက်လာသော ပင်တီကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်နမ်းရသည်။ပင်တီခွကြားမှ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ဖင်နံ့ သေးနံ့လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီးကို တစ်ဝကြီးရှုရှိုက်ရတော့ စိတ်တွေအလိုလိုပြင်းထန်လာပြီး လီးပင်တောင်လာသည်။့စိတ်တစ်ခုလုံးလဲ သူမခထောက်အောက်မှာ အမြဲတမ်းဝပ်တွား ခယလိုနေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။တကယ်တော့ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်အားနည်းချက်ကိုသိသည်။ဒီကုမ္ပဏီမရောက်ခင်ကတည်က ကောင်မလေးတွေတော်တော်များများ အရေးပေးခြင်းခံရသော ကျွန်တော့်ကိုသူမမတည့်။သူမညီမဝမ်းကွဲနှင့်လဲ မောင်မောင်ကျော်ဖြစ်ခဲ့ဖူးပြီး ပစ်ချထားခဲ့တာသိသည်။ဒါကြောင့်ချိုးနေခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ငယ်ကျွန်ကြီး မနက်ဖြန်ကုမ္ပဏီပိတ်ရက်နော်။အဲ့ဒီတော့ နင်လဲ အားနေတယ်။အခုငါ့ယောင်္ကျားနဲ့ငါ့ကလေးနဲ့က ခရီးထွက်နေတယ်။ဒီတော့ နင်မနက်ဖြန်ငါ့အိမ်လာခဲ့။နင်သိတယ်မဟုတ်လား ငါ့အိမ်။သိ သိပါတယ် သခင်မ။အဲ့မှာ မနက်ဖြန်မနက် (၈)နာရီရောက်အောင်လာ။မလာနိုင်ရင် နင့်ကိုဒဏ်ပေးမယ်။ပိတ်ရက်မှာ သူမအိမ်သွားပြီး ကျွန်ခံရဦးမှာဖြစ်ပါတယ်။ဒီအတွက်လည်းသူမစီစဉ်ထားပြီးသားပါ။သူမကြည့်ရင်း ပုဆိုးအောက်မှာ ဖောင်းနေတာသတိထားမိသွားတယ်။သူမခြေထောက်ကကျွန်တော့်ပေါင်ခွကြားလှမ်းထည့်လိုက်တယ်။

လီးကိုသူမခြေထောက်နဲ့ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ဟင်းဟင်း နင်ကသခင်မကို ကြံစည်နေတာလား ငယ်ကျွန်ကြီး။နင်ငါ့ကျွန်လုပ်ရတာကျေးဇူးတင်တယ်မဟုတ်လား။ဟုတ်ကဲ့ သခင်မကျွန်လုပ်ရတာပျော်ပါတယ်သခင်မ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ကျွန်တော်သခင်မခြေဖဝါးအောက်မှာ တစ်သက်လုံးနေပါရစေ။ဟုတ်ပြီလေ နင့်စကားနဲ့နင်နော်။နောက်မှ နောင်တမရနဲ့။နင်ငါ့ကိုကြိတ်ကြိုက်နေတာကြာပြီမဟုတ်လားငယ်ကျွန်ကြီး။တကယ်တော့ကျွန်တော်လဲအမှန်ပါ။ကလေးအမေပေမဲ့ အိုးတောင့်တောင့်မမြတ်ရွှေစင်ကို မှန်းပြီးဂွမ်းထုနေကျ။နင်ငါ့ကို ညတိုင်းမှန်းပြီး ဂွမ်းထုနေတာငါသိသားပဲ အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်။ထိုစကားအဆုံးမှာတော့ လီးကိုခြေထောက်နဲ့ပွတ်နေတာကို ဖီးလ်တက်နေတဲ့ကျွေန်တော်လီးထိပ်ကအရည်တွေထွက်ကျကုန်ပါတော့တယ်။ငှားလာသောကားကိုလမ်းထိပ်မှာရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လမ်းဆင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ဒီရပ်ကွက်က ခြံကျယ်ကြီးတွေပင်။ခြံတစ်ခြံရှေ့အရောက်တွင်တော့ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်လိုက်ပါတယ်။အိတ်တ်ထဲမှဖုန်းကိုထုတ်လိုက်သည်။မမြတ်ရွှေင်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီလေ။အချိန်ကမနက်(၈)နာရီအချိန်။ကွက်တိပင်။ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့တန်းဝင်သွားသည်။

ဟဲလို ဟုတ်ကဲ့ သခင်မကျွန်တော်မျိုးရောက်ပါပြီ။အေး ငယ်ကျွန်ကြီး အချိန်တော့တိကျသားပဲ။ခြံတံခါးကစေ့ထားတာ တွန်းဝင်ခဲ့။ခြံရဲ့ သံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ခြံထဲကိုဝင်ခဲ့ပါတယ်။ခြံကတော်တော်ကျယ်ပြီးဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကမမြင်နိုင်အောင် သစ်ပင်တွေအုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ပါ။တိုက်ထဲကနေ မမြတ်ရွှေစင်လာပါတယ်။ဒီနေ့တော့ သူမတာ်တော်လှနေတယ်လို့ ထင်မိပါတယ်။အနက်ရောင်ပေါ် အဖြုပွင့်လေးတွေပါတဲ့ အကျီနဲ့ အောက်ပိုင်းက အနီရောင်ဒူးဖုံးရုံစကပ်တိုနဲ့ လေဒီရှုးအနီရောင်ကို ဝတ်ထားတာကြောင့် သူမအလှကပိုမိုပေါ်လွင်နေပါတယ်။သူမရှေ့မှာ သူဒူးထောက်ပြီး အရိုအသေပေးလိုက်ပါတယ်။ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီသခင်မ။သူမကကျွန်တော့်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး နင်ရောက်လာပြီဆိုတော့စလိုက်ရအောင်။ကဲအဝတ်အစားတွေချွတ်လိုက်။သူမပြောစကားကြောင့် အံ့သြသွားပါတယ်။ဘေးခြံတွေကမမြင်လို့ တော်သေးတာပေါ့လို့တွေးမိပါတယ်။နှေးကန်ကန်နဲ့ ဒဏ်ပေးခံချင်ပြီထင်တယ်။ပုဆိုးပါချွတ်။ဒီလိုမျိုး ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ရမှာရှက်ပေမဲ့ သခင်မရဲ့အမိန့်ကိုမလွန်ဆန်ရဲတာကြောင့်ရှက်ရှက်နဲ့ပဲချွတ်ချလိုက်ရပါတယ်။ကဲ နင်ငါ့စကားနားထောင်တဲ့အတွက် နင့်ကိုဆုပေးမယ်။မမြတ်ရွှေစင်က လက်ထဲမှာ ယူလာတဲ့ခွေးလည်ပတ်ကို ကျွန်တော့်လည်ပင်းမှာ တပ်လိုက်ပြီး သော့သေးသေးလေးကိုခတ်လိုက် ပြီး သံကြိုးနဲ့ဆွဲခေါ်သွားပါတယ်။

လည်ပင်းမှာ လည်ပတ်တပ်ပေးခြင်းခံလိုက်ရပြီး သူမဆွဲခေါ်ရာနောက်ကို ခွေးတစ်ကောင်လို လေးဖက်ျထာက်ပြီးလိုက်လာရပါတော့တယ်။အိမ်ထဲရောက်တော့သခင်မ မမြတ်ရွှေစင်က သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားပါတယ်။အခန်းထောင့်မှာ သူမရဲ့မလျှော်ရသေးတဲ့ ထမိန်တွေ အကျီတွေ ပင်တီတွေထည့်ထားတဲ့ ခြင်းကိုပြပြီး ရော့ ဒါတွေကို မင်းလျှော်ထားလိုက်ဦး။ငါအပြင်ခဏထွက်မယ်။အဝတ်လျော်ပြီးကြမ်းတွေပါတိုက်။အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ထားဆိုပြီး မောင်မောင်ကျော်ကို ရေချိုးခန်းထဲထည့်လိုက်တော့တယ် ကျွန်တော်လဲမလျှော်တတ်လျှော်တတ်နဲ့ သခင်မမမြတ်ရဲ့အဝတ်အစားတွေကိုစလျှော်နေတုန်း ရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားရပြီး့မျက်နှာပေါ်ကို မမြတ်ရွှေစင်က ခုနကသူမချွတ်လိုက်တဲ့ စကပ်တိုနဲ့ အကျီ ပင်တီတစ်ထည်ကို ပစ်တင်ပေးလိုက်ပြီး။ဒါတွေပါလျော်လိုက် ပင်တီခွကြားတွေကဖြူအောင်ဖွပ်နော် အနံကျန်နေတာတို့ မပြောင်တာတို့ဆို နင့်လျှာနဲ့ယက်ခိုင်းမှာ နားလည်လား။ဒီလိုအမိန့်ပေးပြီး သူမထွက်သွားတဲ့နောက် သူလဲအဝတ်တွေကို ဆက်လျှော်နေပါတယ်။ပင်တီခွကြားတွေကို သေချာလျော်ဖွပ်ပေးရပါတယ်။

အနံ့ကျန်နေရင် နင့်လျာနဲ့ယက်ခိုင်းမှာဆိုတာကြောင့် ဂရုတစိုက်လျှော်ဖွပ်ရင်း အနံ့ကျန်မကျန် နမ်းကြည့်ရပါသေးတယ်။ပြီးတော့ အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အိမ်သာတွေဘာတွေပါဆေးကြောရပါတယ်။အားလုံးပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ သူမ စားဖို့ ထမင်းဟင်းချက်ရပါတယ်။မောင်မောင်ကျော်တို့ တော်တော်မောသွားတာပါဘဲ။အားလုံးပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာတော့ နေ့လည်(၁၂)နာရီလောက်ရှိနေပါပြီ။ဗိုက်ကဆာပေမဲ့သူမပြန်မလာသေးတာကြောင့် မစားရဲပါဘူး။ဒါကြောင့် စောင့်နေရင်းဗိုက်ဆာဆာနဲ့ ဧည့်ခန်းကဆိုဖာပေါ်မှာ တက်အိပ်လိုက်တာ ခနအတွင်းအိပ်ပျော်သွားပါတယ်။လည်ပင်းက လည်ပတ်ကြိုးကိုဆွဲခံလိုက်ရတော့ အိပ်ပျော်နေရာမှလန့်နိုးလာပါတယ်။မိုးပြီးကြည့်နေတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ကြောင့် သတိဝင်လာပြီး ကပျာကယာဆိုဖာပေါ်ကနေဆင်းပြီးလေးဖက်ထောက်လိုက်ပါတယ်။ဟင် နင်ငါလာတာကိုမစောင့်ရဲဘဲအိပ်ပျော်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား။တော်တော်သောက်သုံးမကျတဲ့ကောင်။ခွင့်လွတ်ပေးပါ သခင်မ ကျွန်တော်မျိုးမှားသွားပါတယ်။အေး ဒါဆိုပြီးမှ နင့်ကိုအပြစ်ပေးမယ်။လောလောဆယ်တော့ ငါဗိုက်ဆာတယ်။နင်ထမင်းသွားပြင်တော့။ဒါမှပဲစိတ်သက်သာရာရသွားပါတယ်။

သူမအမိန့်အတိုင်း ထမင်းစားခန်းထဲဝင် ထမင်းပြင်ပေး ပါတယ်။သူမထမင်းစားနေတုန်း စားပွဲအောက်မှာ သူမခြေချောင်းတွေကို ပါးစပ်နဲ့စုပ်ခိုင်းပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်းပါတယ်။ပြီးတော့ စားကြွင်းစားကျန်တွေကို စားပွဲအောက်က သံပန်းကန်ပြားအစုတ်ထဲထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုထမင်းစားခိုင်းပါတယ်။ထမင်းစားပြီးတဲ့နောက် သူမအိပ်ခန်းထဲခေါ်သွားပြီး နင်းနှိပ်ခိုင်းပါသေးတယ်။သူမရဲ့ခိုင်းစေမှုကို သူလုပ်ပေးရင်း ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေကိုရှုရှိုက်ရတာ လက်ညောင်းတာတောင်မေ့ပါတယ်။အိစက်တဲ့အသားစိုင်တွေကိုနှိပ်ပေးရင်းနဲ့ လီးကလဲအလိုလိုနောင်နေပါတယ်။တစ်နာရီလောက်နင်းနှိပ်ခံပြီးတဲ့မေမြတ်ရွှေစင်ကတာ်တော ငါရေချိုးတော့မယ်လို့ပြောလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ ထလိုက်ပါတယ်။မမြတ်ေရွှေစင်ရချိုးခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ရေပန်းကိုဖွင့်လိုက်ပါတယ်။မှန်ထဲက သူမကိုယ်လုံးကို သူမကြည့်လိုက်ပါတယ်။နို့တွေဖင်တွေကကြီးနေဆဲ လှနေဆဲဖြစ်တာကြောင့် သူမကိုယ် သူမဂုဏ်ယူနေဟန်တူပါတယ်။အခန်းထဲမှာ ဒူးထောက်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကိုကို သူမသတိရလိုက်တဲ့အခါ သူမခိုင်းချင်တာကိုစဉ်းစားမိပြီး ခေါ်လို့ မော့အကြည့်မှာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ကိုယ်လုံးကို မြင်လိုက်ရတာ မောင်မောင်ကျော် အဖို့ ရင်တွေ ဗလောင်ဆူသွားပါတယ်။

ဖွံ့ထွားလှတဲ့နို့တွေပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်တွေနဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူနှစ်ချောင်းခွကြားက အမွေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်လိုက်ရတာ လည်ပင်နင်သွားပြီး ရေငတ်သလိုလိုဖြစ်သွားပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က အခန်းတံခါးကို အတွင်းက လော့ ချလိုက်ပါတော့တယ်။မမြတ်က သူ့စောက်ဖုတ်ကို ငေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး ငယ်ကျွန်ကြီး နေ့လည်က ငါပြန်လာတော့ နင်အိပ်ပျော်နေတာ အပြစ်ရှိလားမရှိဘူးလား။ရှိပါတယ် သခင်မ။အဲ့ဒါဆို နင့်ကိုငါအပြစ်ပေးတော့မယ် နင်ခံမယ်မဟုတ်လား။ဟုတ် ခံပါ့မယ် သခင်မ။သူမရေချိုးဖို့အသင့်ဖြစ်နေပါပြီ။ဒူးထောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ညစ်ပတ်တဲ့ အပြစ်ပေးမှုကို စတင်လိုက်ပါတော့တယ်။ကဲ ငယ်ကျွန်ကြီး မင်းအပြစ်အတွက် ခံရမဲ့အချိန်ရောက်ပြီ။သခင်မဖင်ကိုယက်ပေးစမ်း။ဗျာ။နင်နားထိုင်းနေလား ငါ့ဖင်ကို လိုက်ယက်ပေးလို့ပြောတာကျွန်စုတ်ရဲ့။နားမလည်ဘူးလား။ဖြန်း ဖြန်း ပါးကို သူမလက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုက်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်သွားကြားထဲက သွေးပင်ထွက်သွားပါတယ်။မမြတိရွှေစင် ဒီလိုခိုင်းလိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ပါဘူး။မှတ်ထား နောက်တစ်ခါ ငါခိုင်းတာငြင်းရင် နင်ဒီထက်နာမယ်။

မလှန်နိုင်အောင် ကျွန်ဇာတ်သွင်းချေပြီ။နောက်တစ်ခါ ပေကပ်ကပ်လုပ်ရင် မှတ်သွားအောင် နင့်ကိုငါ့ချီးစားခိုင်းမယ်။နားလည်လား။ကျွန်တော် မျက်နှာငယ်လေးဖြစ်နေပြီ။မမြတ်ပြောလိုက်သောစကားက ပိုထိတ်လန့်စရာပင်။ခိုင်းသလိုမလုပ်ပါက တကယ်လုပ်မည့်သဘောရှိသည်။ဟုတ် ဟုတ် ခွင့်လွတ်ပါသခင်မ ခိုင်းသလိုလုပ်ပါ့မယ်။မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းနောက်မှာ ဒူးထောက်မျက်နှာအပ်ကာ ဖင်ဝကိုထပ်ကြပ်မကွာလျှာဖြင့်လိုက်ယက်ရလေတော့သည်။မမြတ်ရွှေစင်က သူမဖင်ပေါက်ကိုယက်ခိုင်းခြင်းဖြင့် နှိပ်ကွပ်တော့သည်။ဒါမှရှေ့လျှောက် ပိုအကျပ်ကိုင်လို့ရမယ်လေ။ဖင်ယက်ခံလို့ဝတော့ သူမ စောက်ဖုတ်ပါ ယက်ခိုင်းသည်။အပြာကားတွေထဲမှာသာမြင်ဖူးပြီး လက်တွေ့စောက်ဖုတ်ယက်ယက်ခံဖူးဟန်မတူတဲ့လျှာရဲ့အရသာကိုကောင်းကောင်းသိသွားတယ်။အင်းအင်းအားအားနဲ့ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲက သူမစောက်ရည်တွေထွက်ကျကုန်တာကို ထွေးမထုပ်ခိုင်းဘဲ စောက်ရည်ဖြူဖြူချွဲချွဲကိုမြိုချခိုင်းပါတယ်။သူမစောက်ရည်တွေကို ကျွန်တော် မြိုချရာမှာ ပျို့တက်နေတာကိုအရသာခံကြည့်ရတာသူမအားရနေပါတယ်။သူမယာင်္ကျားကိုမနိုင်သမျှ မကျေနပ်ချက်ကို ကျွန်တော့်အပေါ်အပေါ်စုပုံပေးနေတော့တာပါဘဲ။ရေချိုးပြီးသွားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်က ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေချပြီးထိုင်နေပါတယ်။ကျွန်တော့ကို ခြေသည်းညှပ်ခိုင်းနေပါတယ်။ပြီးတော့ ခြေသည်းနီဆိုးခိုင်းပါတယ်။

ကျွန်တော်လဲ သခင်မမမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမရဲ့ခြေချောင်းဖြူဖြူလေးတွေကို တရိုတသေဆုပ်ကိုင်ကာ ဂရုတစိုက်ဆိုးပေးနေပါတယ်။စိတ်ထဲမှာထူးဆန်းနေတာက ကျွန်တော့်အပေါ် မမြတ်ရွှေစင် အနိုင်ကျင့်တာကို အသာယာကြီး စိတ်ထဲကသာယာနေတာကိုထူးဆန်းနေတာပါ။ငယ်ကျွန်ကြီး မင်းသခင်မကျွန်ခံရတာပျော်ရဲ့လား။ပျော်ပါတယ်သခင်မ။ဟင်းဟင်းထင်တော့ထင်သား မင်းက ရုံးထဲဝင်ကတည်းကငါ့ကျွန်ဖြစ်ချင်နေတာ။ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား။မမြတ်ရွှေစင် အမေးကြောင့် ကျွန်တော်လဲမျက်နှာပူပူနဲ့။ဟုတ်ပါတယ် သခင်မ အမြဲတမ်း ခံချင်နေတာပါ။ရပြီတော်တော့ သခင်မ မမြတ်ရွှေစင် က ကျွန်တော့်ကိုခြေသည်းနီဆိုးတာရပ်ခိုင်းပြီး။သူမရဲ့ ချည်သားထမိန်အစိမ်းရောင်လေး ရဲ့အောက်နားစကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်လိုက်ပြီး ဟလိုက်ပါတယ်။နင်ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာသိတယ်မဟုတ်လား ထမိန်အောက်ထဲဝင်တော့လေ။ငါခုနကရေချိုးတုန်းအယက်ခံရတာဆိုတော့ သိပ်မကောင်းဘူး။နင်ကလျာတော်တော်သန်တယ်။နင်ငါ့အဖုတ်တွေဖင်တွေကိုသိပ်ယက်ချင်နေတာငါသိတယ်။ငါပြောတာမှန်သလား ကောင်စုတ်။ဟုတ်ပါတယ် သခင်မ။ဟုတ်ပြီနင်ယက်ချင်တဲ့ ငါ့အဖုတ်တစ်လှည့် ဖင်တစ်လှည့် တစ်နေ့လုံး ယက်စမ်း။ငါနားဆိုမှနင်နားခွင့်ရမယ်။မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့ဆံပင်တွေကို လက်နွဲှဆွဲဆုပ်ပြီး ထမိန်အောက်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ်။ညှီစို့စို့စောက်ရည်လေးတွေရွဲနေတဲ့ သူမအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများနွဲှ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကိုဆွဲတေ့လိုက်ပါတယ်။

ကျွန်တော်လဲ သခင်မမမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ငံကျိကျိ သေးအရသာ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေစိုရွဲနေတဲ့အဖုတ်အသားပြင်ကို လက်နဲ့ဖြဲလို့ လျာကို အသားကုန်ထုတ်ပြီး သူမသဘောကျအသားကုန်ယက်ပါတော့တယ်။ပြတ်ပြတ် ရှုးရှုး ကျွန်တော်ယက်တာ စိတ်ပါလက်ပါရှိလို့လားမသိဘူး သခင်မအဖုတ်ကအရည်ကြည်တွေထွက်လာပါတယ်။ပါးစပ်ကလဲ တအင်းအင်းတအားအားအော်ပြီး ကျွန်တော့ ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုအတင်းဆွဲဆုပိကာ အဖုတ်နဲ့ အသားကုန်ကပ်ထားပါတယ်။သခင်မမြတ်ရွှေစင်ကောင်းနေတာသိလို့ ကျွန်တော်ကလဲသူမစောက်စိလေးကို နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနဲ့ဖိပြီး လျာနဲ့ဝိုက်ကစားပေးပါတယ်။ပြွတ်ပြွတ် အ ဟ အင်းအင်း သခင်မအသက်ရှုသံတွေပိုပြငိးလာတာကို ထမိန်နဲ့ အုပ်ခံထားရပေမဲ့ အတိုင်းသားကြားနေရပါတယ်။နယ်စပ်တစ်နေရာ။တောတောင်ထဲတွင် ဆောက်ထားသော ရဲတိုက်ပုံစံ အဆောက်အဦကြီးက သားနားလှသည်။အဆောက်အဦးထဲက အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုအတွင်းမှာ အိပ်မောကျနေသော မငယ် တစ်ယောက်နိုးလာသည်။ဒီနေ့နိုင်ငံခြားကကုန်သည်တွေနှင့်ချိန်းထားတာကိုး။အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားရတော့။ဒေးဗစ်လား—- ဟုတ်ကဲ့အမ နည်းနည်းနေရင်ဧည့်သည်တွေရောက်တော့မယ်။ဒါဆိုနင့်ကုန်တွေထုတ်လိုက်တော့ အဆင်သင့်ပြင်ထား။ဟုတ်ကဲ့အမ ဒေးဗစ်ဆိုသောထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ဗလကြီးက ဖြေပြီး သူ့တပည့်နှစ်ယောက်နှင့်အတူမြေတိုက်ခန်းထဲဆင်းသွားသည်။

နာရီဝကျလောကျကွာတော့ မွတေိုကျခနျးထဲမှဒေးဗဈတကျလာသညျ။ဆယျကြောျသကျအရှယျ ကောငျမလေး(၅) ယောကျ ကို ခပျကွမျးကွမျးဆှဲခေါျလာသညျ။ကောငျမလေးတှမှော အဝတျတဈခုမှ မရှိကိုယျလုံးတီးတှေ။လကျတှကေို နောကျပွနျအနအေထားနှငျ့ ကွိုးတုပျထားသညျ။လကျမောငျးရငျးနှငျ့နို့တှမှောလဲကွိုးဖွငျ့တုပျထားသဖွငျ့ နို့တှကေစူထှကျနသေညျ။ပေါငျခှကွားမှာလဲ အဖုတျအမွောငျးတညျ့တညျ့မှာ ကွိုးတဈခြောငျးဖွငျ့ ခညြျပေးထားတော့ လမျးလြှောကျလိုကျတိုငျးအရတှေတေစိုစိုနှငျ့။အမကွီးရယျ သမီးတို့ကိုသနားပါနောျ။ရောငျးမစားပါနဲ့ရှငျ။တောငျးပနျပါတယျရှငျ့ ဟငျ့ဟငျ့။ကောငျမလေးတှကေမကြျရညျတှပေိုးပိုးပေါကျပေါကျကလြို့တောငျးပနျနသေညျ။နိုငျငံခွားမှာအလုပျရမညျဆိုပွီး မငယျနဲ့သူ့လူတှစေညျးရုံးကာ ခေါျလာပွီး ဖမျးထားကာရောငျးစားတေော့မညျဖွဈသညျ။အသံမထှကျနဲ့ကောငျမ နာခငြျပွနျပွီထငျတယျ။မငယျရဲ့အေးစကျစကျအကွညျ့ကကောငျမလေးတှကေိုကွောကျရှံ့စသေညျ။အပိုးကြိုးအောငျ ကလနျကဆနျလုပျသူမြားကို မငယျက ကွိမျလုံးဖွငျ့ သေးထှကျကအြောငျရိုကျထားတော့ လနျ့ကွသညျ။

အမ မြေတိုက်အချုပ်ခန်းထဲကကောင်ရော။သူ့ကိုကလေလံပစ်မှာ ဒီနေ့သူဌေးမတွေလာမှာ။ဒါပြီးရင်ထုတ်မယ်။မြေအောက်ခန်းအချုပ်ထဲမှာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ရှိသေးသည်။အသက်(၁၈) နှစ်သာသာလေးပင်။ကိုယ်လုံးတီးအနေအထားနှင့် ထောင့်မှာကပ်နေသည်။ဒေးဗစ်က ကောင်လေးကို နားရင်းပါးရင်းတွေပိတ်တီးကာ လက်ကို ကြိုးဖြင့်ချည်ကာ ဆွဲခေါ်ခဲ့သည်။အကိုကြီး ကျွန်တော့်ကိုမရောင်းပါနဲ့ မလုပ်ပါနဲ့။ကောင်လေးက ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့်တရွက်တိုက်ပါလာသည်။ဒေးဗစ်ဒီကောင်အော်လွန်းတယ်။ဆို့ထားလိုက်။မငယ်အမိန့်အတိုင်း ဒေးဗစ်က ကောင်လေးပါးစပ်ကိုအဝတ်ဖြင့်ဆို့လိုက်သည်။ဝူးဝါးဝူးဝါးအသံများသာ ကောင်လေးထွက်နိုင်တော့သည်။နောက်ဆုံးလက်ကျန်ကောင်မလေးအတွက် ကုန်သည်တစ်ယောက်ချေသွားသော ပိုက်ဆံကို မငယ်ရေတွက်နေသည်။ထိုကောင်မလေးကအချောဆုံးဆိုတော့ဈေးကောင်းရသည်။သိန်း ၂၀၀ ကျော်ကျော်လောက်ရလိုက်သည်။ယောက်အတွက် သိန်း ၈၀၀ နီးနီးပင်။ရော့ ဒေးဗစ် ဒီသိန်း ၈၀၀ လုံးနင်ယူလိုက်။ဒေးဗစ်က ဝမ်းသာအားရပင်။အမ အကုန်လုံးနော်။ဟုတ်တယ် ဒေးဗစ်။ဟိုကောင်လေးရောင်းလို့ရတာတော့ငါအကုန်ယူမယ်နော်။ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား ။ဖြစ်တာပေါ့အမ။အမစိတ်ကြိုက်သာရောင်း။ဝယ်မဲ့မိန်းမတွေရောရောက်နေပြီလား။ရောက်နေပြီ အမ။အခန်းထဲမှာနေရာချထားတယ်။ကျွန်တော်တို့ အရောင်းအဝယ်ပြီးမှဝင်ခဲ့မယ်။မငယ်အခန်းထဲဝင်သွားတော့ ဒေးဗစ်က အခန်းပြင်မှသော့ခတ်လိုက်သည်။

အခန်းထဲမှာတော့ အသက် ၃၀ ဝန်း ကျင် ၄၀ဝန်းကျင် အမျိုးသမီးတွေထိုင်နေသည်။ငွေကြေးကြွယ်ဝသူများဖြစ်တာကို သူမတို့ဝတ်ဆင်လာသော လက်ဝတ်ရတနာများ အဝတ်အစားများကသက်သေခံနေသည်။စားပွဲဝိုင်းများမှာ ချထားသော အကောင်းစားဝိုင်များကို ဖောက်သောက်ပြီး ဇိမ်ကျနေကြသည်။မငယ်ကစင်ပေါ်မှလိုက်ကာစကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အားလုံးအာရုံက စင်ပေါ်ရောက်သွားသည်။စင်ပေါ်က တိုင်နှစ်တိုင်မှာ ခြေကားယား လက်ကားယားအနေအထားဖြင့်တုပ်ခံထားရသည့် အကျဉ်းခန်းက ထုတ်လာသောကောင်လေး။သူ့နောက်မှာ အသက် ၂၀ လောက် ကိုယ်ကျပ်အနက်နှင့် မိန်းကလေး တစ်ယောက်မှာ ကြာပွတ်ဖြင့် ရိုက်ပြနေသည်။ရိုက်လိုက်တိုင်း နာလွန်း၍ ရုန်းနေသည့်မြင်ကွင်းကို အောက်မှာ ကြည့်နေသူအမျိုးသမီးများက သနားခြင်းမရှိသည့်အပြင် အရသာခံကာ ရီနေကြသေးသည်။ဒီမှာရောက်နေကျတဲ့ ကျွန်မတို့ဖောက်သည်များရှင် အခုစင်ပေါ်မှာ မြင်နေရတဲ့ကောင်လေးကတော့ အသက် (၁၈)နှစ်ပါ။လူပျိုစစ်စစ်လေးလဲဖြစ်တယ်။ပုံစံကလဲချောချောလေးပါ။ဒါကြောင့် သိန်း ၂၀၀ နဲ့ ဈေးနှုန်းဖွင့်ထားပါတယ်။ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို မိန်းမများလက်သို့ ပစ္စည်းတစ်ခုသဖွယ် ရောင်းချပွဲကြီးက စတင်ချေပြီ။ဝယ်သောမိန်းမများက အုပ်စုလိုက်လာခြင်းဖြစ်ပြီး ငွေဖြင့်ဝယ်ထားသောကျွန်ဖြစ်သည့်အတွက် တန်အောင် အကုန်ခိုင်းမည့်သူတွေချည်းပင်။မငယ်က ကောင်လေးလက်ကို ချည်ထားသောသံကြိုးစကို ဒေါ်သက်ထားလက်ထဲအပ်လိုက်ပါတယ်။

ကဲ မသက်ထားရေ ဈေးအများကြီးပေးတာကျေးဇူးတင်တယ်။ဒေးဗစ်က ကားတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ကောင်လေးကိုထည့်မည်ပြုသည်။ဒေါ်သက်ထားက ဒေးဗစ်ရေ အဲ့ကောင်ကိုကားပေါ်မတင်နဲ့။ကားနောက်ဖက်မှာ တွဲချည်လိုက်။သခင်မနဲ့ကျွန်ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာပြရအုံးမယ်။ကောင်လေးကို ပါးစပ်က အဝတ်ဖြင့်ဆို့ထားတော့ ဘာမှပြောမရ။မသက်ထားရဲ့ငွေဝယ်ကျွန်ဆိုတော့ပြုသမျှနုနေရသည်။ဒီလိုလုပ်မှ မသက်ထားလုပ်တာမိုက်တယ်။ဒေါ်သက်ထားက တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ပြီး။ဒါတောင်အကင်းဘဲရှိသေးတယ် မငယ်ရဲ့။့ကျွန်မဝယ်လို့နော် မငယ် ဒီကောင်ကံကောင်းသွားတယ်။မငယ်နားမရှင်းဖြစ်သွားပါတယ်။ဘာဖြစ်လို့လဲ မသက်ထားရဲ့။ီဒီလိုလေ မငယ် ကျွန်မကမှ ကျွန်ကို မထင်ရင်မထင်သလို စိတ်တိုင်းမကျလို့ရိုက်တာဘဲရှိတယ်။ကောင်းကောင်းကျွေး ကောင်းကောင်းထားမှာ။ကျွန်မဝိုင်းဘေးနားထိုင်နေတဲ့ မစန္ဒာတို့ ရသွားကြည့်။။အဲ့ကောင်ကို မစန္ဒာက ထမင်းစားခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး။သဘောပေါက်ပြီ သဘောပေါက်ပြီ သက်ထား။ဒါနဲ့ မငယ်အခု တစ်ယောက် အစပျိုးနေပြီဆို။အင်း ဟုတ်တယ်။ဒါပေမဲ့ ဒါကမြတ်ရွှေစင်အတွက်ပါ။မရောင်းဘူးရယ်။မြတ်ရွှေစင်က မစန္ဒာတို့လိုဘဲလေ။ကံဆိုးပြီပေါ့ အဲ့ကောင်လေး ခစ်ခစ်။ဒါကတော့ သူ့ကံပေါ့လေ။ုဟုတ်ပါပြီ မငယ် ကျွန်မပြန်တော့မယ်။

အားပေးတာ ကျေးဇူးတင်တယ်နော်သက်ထား။မသက်ထားကားဆီသို့ သွားချိန်တွင် ဒေးဗစ်က အလိုက်သတိကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။မငယ်လဲ ငွေထုပ်ကို ဘေးနားရပ်နေတဲ့ကောင်မလေးကိုဆွဲခိုင်းပြီး အထဲကိုပြန်ဝင်သွားပါတော့တယ်။အု ဟု ဟု အသက်ရှုကျပ်သဖြင့်မောင်မောင်ကျော်ရဲ့ခါးကကော့တက်လာသည်။မြတ်ရွှေစင်ကမောင်မောင်ကျော်မျက်နှာပေါ်ဖိထိုင်ထားသည်။ခြေတွေလက်တွေက ကုတင်မှာ ကြိုးနဲ့တုပ်ခံထားရသဖြင့် မောင်မောင်ကျော်ဘာမှလုပ်၍မရ။သူ့လီးကို မမြတ်ရွှေစင်က လက်ဖြင့်ဆုပ်ပြီးကစားနေသည်။ဆွခံနေရသဖြင့် လီးကပေါက်ကွဲထွက်မတတ်တောင်နေပါတယ်။ယခုတော့ မြတ်ရွှေစင်က မောင်မောင်ကျော်ကို အိမ်ခေါ်ထားပြီး နေ့ရောညပါ ကျွန်အဖြစ်အသုံးချနေပြီဖြစ်ပါတယ်။မြတ်ရွှေစင်က အိပ်ယာပေါ်ခဏတင်ထားတဲ့ ဘိုက်ဘရေတာကို ယူပြီး ခလုပ်ကိုဖွင့်လိုက်ကာ မောင်မောင်ကျော် လီးကို ကပ်လိုက်ပါတယ်။အိုး အိုး အု အု သူမဖင်အောက်မှာဖိထိုင်ထားတဲ့ မောင်မောင်ကျော်ကတော့ လီးကိုတို့ခံရတဲ့ တုန်ခါမှုကြောင့် ချည်ခံထားရတဲ့ ေုခတွေလက်တွေကိုရုန်းခါနေပြီး ခါးကကော့တက်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတယ်။လီးထိပ်က လရေတွေက တပျစ်ပျစ်နဲ့ပန်းထွက်ကုန်ပြီး မြတ်ရွှေစင်ရဲ့လက်ကိုတောင် နည်းနည်းစင်သွားပါတယ်။

မြတ်ရွှေစင်က အချိန်အနည်းငယ်ကြာတော့ မောင်မောင်ကျော် မျက်နှာပေါ်ဖိထိုင်ထားရာကနေထလိုက်ပါတယ်။တွန့်ကျေနေတဲ့ ထမိန်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ရေချိုးဖို့ပြင်ပါတော့ တယ်။မောင်မောင်ကျော်ကိုကြိုးဖြုတ်ပေးလိုက်ကာ။ကဲ ငါရေချိုးတော့မယ်။ငါရေချိုးတဲ့အခါ လုပ်ပေးနေကြအတိုင်းပေါ့။သူမရေချိုးခန်းထဲဝင်တာနဲ့ မောင်မောင်ကျော်ကလေးဖက်ထောက်ပြီး လိုက်လာရပါတယ်။မောင်မောင်ကျော် အခန်းထဲရောက်တော့ အခန်းတံခါးကိုလော့ချထားလိုက်ပါတယ်။မြတ်ရွှေစင်ရေစချိုးပြီဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်ကျော်က သူမနောက်ဒူးထောက်ကာ ဖင်ကိုလိုက်ယက်ပေးရပါတော့တယ်။ဒါက မြတ်ရွှေစင်ရေချိုးတိုင်း မောင်မောင်ကျော်ကို ခိုင်းနေကျ အလုပ်တစ်ခုဆိုပါတော့။မမြတ်ရွှေစင်က ကုမ္ပဏီသို့သွားရန်ပြင်ဆင်နေသည်။မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ထိုင်ကာခေါင်းဖြီးနေသည်။အိစက်ထွားကြိုင်းသောသူမတင်ပါးကခုံပေါ်မှာစွင့်ကားလို့ပင်။ထိုအိစက်ဝိုင်းကားတော မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ကိုခုနက ကျွန်တော့်လက်နဲ့ ဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်ကိုလျာနဲ့ကလိုင်းပေးခဲ့ရသည်။ယခုဆိုလျင် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို နေ့တိုင်းလျာနဲ့ကလိုင်းပေးနေရသဖြင့် သူမဖင်ထဲမှချီးအရသာကိုတော်တော်သိနေပြီဖြစ်ပါတယ်။

ဟိုကောင် ဒူးချည်းဘဲထောက်ပြီးနေမနေနဲ့။ငါ့ဘော်လီကြိုးတွယ်ပေးစမ်း။ကျွန်တော်လဲသူမအနားသွားပြီး ဘောလီချိတ်ကိုတွယ်ပေးလိုက်ပါ တယ်။သူမရဲ့မို့မောက်နေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို မသိမသာမြင်လိုက်ရတော့ လီးကတောင်လာပါတယ်။ဒါပေမဲ့မြင်သာမြင်မကြင်ရပါ။မမြတ်ရွှေစင်က ရုတ်တရက်လှည့်လာပြီး ကျွန်တော့်ကိုပါးချလိုက်ပါတယ်။ဖြန်း သူမလက်သံကပြောင်တာကြောင့်ခုနက ငမ်းနေတာတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ကျွန်စုတ် ရာရာစစ ငါ့နို့ကိုငမ်းနေတယ်ပေါ့။ငါ့အမိန့်မရဘဲ ဘာမှလုပ်ခွင့်မရှိဘူးဆိုတာမသိဘူးလား။ကျွန်တော်လဲ ပျာယာခတ်ပြီး သူမခြေသလုံးကိုဖက်ပြီးတောင်းပန်လိုက်ပါတယ်။ခွင့် ခွင့်လွှတ်ပေးပါသခင်မ။မမြတ်ရွှေစင်က သူမခြေထောက်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး။သွားစမ်းပါ။နင်နောက်ခန်းကစောင့်နေ မင်းကိုဒဏ်ပေးရမယ်။မြန်မြန်သွား မဟုတ်ရင်ဒီထက်ပိုနာမယ်။ကျွန်တော်လဲ သူမစကားကြောင့် အနောက်ခန်းဘက်အမြန်သွားလိုက်ပါတော့တယ်။သူမဘယ်လိုဒဏ်ပေးမယ်ဆိုတာမသိပေမဲ့ အခန်းထဲကမထွက်ခင် ကုမ္ပဏီကိုသူမဖုန်းဆက်နေတာက သူမနောက်နှစ်နာရီလောက်မှရောက်မယ်ဆိုတာပါဘဲ။သခင်မြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ကြာပွတ်လက်သံကပြောင်လှပါတယ်။

ငါးလိပ်ကျောက်မြီး ကြာပွတ်ဖြစ်တာကြောင့် မမြတ်ရွှစင်တစ်ချက်ရိုက်တိုင်း အရှိုးရာက အဖီးအဖီးတွေထထသွားပါတယ်။ဒါပေမဲ့ နာနေတာတောင် လက်ကပွတ်လို့မရပါဘူး။ခေါင်မိုးပေါ်မှာ သံြ်ကိုးနှစ်ချောင်းတွဲလောင်းချထားပြီး သံကြိုးနှစ်ချောင်းဆက်ကာ ပတ်ထားတဲ့ ဝါးစိမ်းလုံးအရှည်တစ်ချောင်းမှာကျွန်တော့ လက်ကိုဆန့်ပြီး ကြိုးတွေနဲ့ အထပ်ထပ်တုပ်ထားတာပါ။ကွန်ကရစ် ကြမ်းပြင်မှာ မြုတ်ထားတဲ့ တစ်တောင်လောက်သံတိုင်နှစ်ခုဘေးမှာ တပ်ထားတဲ့ ခြေချုပ်တဲ့ သံမဏိခြေကျင်းနှစ်ခုမှာ ကျွန်တော့် ခြေကျင်းဝတ်တွေကိုထည့်ပြီးသော့ခတ်ထားတာက နည်းနည်းလေးတောင်လုပ်မရပါဘူး။သူမရိုက်တိုင်းငိုရလွန်းလို့မျက်လုံးများပင်စပ်နေပါပြီ။ရွမ်း မမြတ်ရွှေစင်လွှဲရိုက်လိုက်တဲ့ ငါးလိပ်ကျောက်မြီးကြာပွတ်က ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်သွားပါတယ်။အားပါပြင်းထန်တဲ့ ရိုက်ချက်ပါဘဲ။ရွမ်း ရွမ်း အား အား အမလေး ကြောက်ပါပြီဗျ။နောက်မကြည့်ရဲတော့ပါဘူးသခင်မ ရွမ်း ရွမ်း အား အား အီး ဟီး ဟီး ရွတ် ရွတ် နာကျင်တာရော ကြောက်ရွံ့မှုရောပေါင်းပြီး လီးထိပ်က ကြောက်သေးတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါပြီ။မမြတ်ရွှေစင်က ရိုက်တာကို ခဏနားပြီး ကျွန်တော့ဆီ လျောက်လာပါတယ်။

အနားရောက်တော့ ငိုက်စိုက်ကျပြီး ငိုနေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို မပြီး သူမပါးစပ်ထဲက တံတွေးနဲ့ထွေးပါတယ်။ဘယ်လိုလဲ ကျွန်စုတ်။ကျွန်နဲ့သခင်မ အကြောင်းသိပြီလား။သခင်မကိုပစ်မှားဝံ့သေးလား။မပစ်မှားဝံ့တော့ပါဘူး သခင်မ ရွတ်ရွတ်။နင့်ကို ငါ့ကျွန်လုပ်ချင်နေတာကြာပြီ။နင်ငါ့ဆီမှာ မသေမချင်းကျွန်ခံရမယ် ရှင်းလား။နင် ငါ့ငယ်ကျွန်လုပ်မှာလား ဖြေစမ်း။ဟုတ် ဟုတ် သခင်မဆီမှာ ကျွန်လုပ်ပါ့မယ်ဗျ။ကျွန်တော့်ကို သခင်မခိုင်းချင်ရာခိုင်းပါ။ဆက်တော့မရိုက်ပါနဲ့တော့ ကျွန်တော်သေရပါတော့မယ်။ဟင်းဟင်း ဒါဆို မင်းကို ငါဝယ်ပြီးကြောင်း စာချုပ်မှာ မင်းလက်မှတ်ထိုးရမယ်။ပြီးရင်မင်းအိမ်ကို ငါငွေလွှဲလိုက်မယ်။မင်းကို နေ့ရောညရော ကျွန်လုပ်တော့မှာ။မင်းကငါ့ငွေဝယ်ကျွန်ဘဲ။နားလည်တယ်နော်။ဟုတ် ဟုတ် သခင်မ။သို့နှင့် မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်ကို စာရွက်အလွှတ် တစ်ရွက်မှာ လက်မှတ်ထိုးခိုင်းသည်။မထိုးလျင်နှိပ်စက်ခံရမည်ဖြစ်သောကြောင့် လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်ရသည်။ကျွန်တော့်ဘဝကား မမြတ်ရွှေစင်ထံတွင် တစ်သက်လုံး ကျွန်ခံရပေတော့မည်။သူမက ကျွန်စည်းကမ်းများရေးပြီးလျင် စာချုပ်မှာတွဲထားတော့မှာဖြစ်ပါတယ်။

သူမစိတ်တိုင်းကျရေးသားထားသော ကျွန်စည်းကမ်းများက ဘာတွေလဲ မသိရသေး။စာရွက်အလွတ်မှာ လက်မှတ်ထိုးထားပြီး ဖြစ်၍ သူမလုပ်ချင်သလို လုပ်တာခံရတော့မှာဖြစ်ပါတယ်။လာစမ်း ကျွန်စုတ်။ကျွန်တော့လည်ပင်းမှာဆွဲထားတဲ့ လည်ပတ်နဲ့ ဆက်ထားတဲ့ကြိုးစကို သခင်မမြတ်ရွှေစင်က ဆွဲလိုက်တာကြောင့် ကျွန်တော်ရှေ့ကို ဟပ်ထိုး လဲတော့မလိုဖြစ်သွားကာ မနည်းထိန်းလိုက်ရပါတယ်။လက်ကို နောက်ပြန်ပူးပြီးကြိုးနဲ့ တုပ်ထားတာကြောင့် လက်ကောက်ဝတ်တွေလဲ ပွန်းနေပါတယ်။သူမရဲ့ ငွေနဲ့ဝယ်ထားခြင်းခံရတဲ့ကျွန်ဘဝကိုရောက်ရှိသွားတော့ သခင်မမြတ်ရွှေစင်လက်ခုပ်ထဲကရေဖြစ်နေပါပြီ။မနက်ကတည်းက ရေပင်မတိုက်။ထုတ်တန်းမှာ လက်ကိုကြိုးနဲ့တုပ်တွဲလောင်းဆွဲထားပြီးသူမအပြင်ထွက်သွားသည်။နောက်ရက်တွေလဲ သူမအပြင်ထွက်လျင် ထိုသို့ဆွဲထားခဲ့မည်ဟုပြောသည်။တစ်မနက်စာလုံး ဘာမှမကျွေးရေပင်မတိုက်ဘဲ မတ်တပ်ခြေဖျားထောက်အနေအထားနဲ့ ထုတ်တန်းမှာ အဆွဲခံထားရသဖြင့် အရမ်းဆာပြီး တုန်နေသော ကျွန်တော့်ကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ် လည်ပင်းမှာ ကြိုးဆွဲပြီး ခွေးတစ်ကောင်လို ဧည့်ခန်းဘက်ဆွဲခေါ်လာသည်။သူမလက်ထဲမှာတော့ကျွန်စည်းကမ်းစာရွက်ကိုင်လာသည်။

သူမဖတ်ပြတဲ့အတိုင်း သဝေမတိမ်းလိုက်နာရမည်တဲ့။မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ငွေဝယ်ကျွန်ဆိုတော့ သူမချမည့် စည်းကမ်း ခိုင်းစေချက်အတိုင်းလုပ်ရပေတော့မည်။အဝတ်အစားမဲ့ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို သူမကညှာတာခြင်းမရှိဘဲ တိရစ္ဆာန်လိုသဘောထားပြုမူနေသဖြင့် သူမကို အကြောက်ကြီး ကြောက်မိနေပြီဖြစ်ပါတယ်။ရှေ့ကနေကျွန်တော့်ကို ဆွဲနေတဲ့ သူမရဲ့ဖင်အိုးကားကားကြီးတွေက နိမ့်တုံမြင့်တုံနဲ့ပါ။တုန်တုန်နေတာပါဘဲ။မကြာခင်မှာ တော့ မြေအောက်ခန်းကနေအိမ်အပေါ်ထပ်ရောက်သွားပါတယ်။ဧည့်ခန်းမှာတော့ အပြာရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ မငယ်က အဆင်သင့်စောင့်နေပါတယ်။ခရီးထွက်လာက ပြန်လာဟန်တူပါတယ်။မြတ်ရွှေစင်ရေ ကောင်းတယ်။သူ့အိမ်ကိုငွေပို့ပြီးပြီ။ဒီကောင့်ကို နင့်ဆီမှာ တစ်သက်လုံးကျွန်လုပ်ပေတော့။ကျွန်ဆိုတာ သနားလို့မရဘူး တန်အောင်ခိုင်းရတယ်။နေ့တိုင်းကြာပွတ်စာကျွေး ကြားလား။ဟုတ်ကဲ့မငယ် နေ့တိုင်း မနက်လေးနာရီထတာနဲ့ ထုတ်တန်းမှာ ဆွဲပြီး ငါးလိပ်ကျောက်မြီးစာ ကျွေးမယ်။ကျွန်တော့်အဖို့လွှတ်လမ်းမရှိတော့ပါ။မမြတ်ရွှေစင်နဲ့ မငယ်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး ခစားနေရပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော်ရှေ့မှာ စာရွက်တစ်ရွက်ချလိုက်ပါတယ်။ရေးထားသော စာရွက်အောက်ဆုံးမှာကျွန်တော့်လက်မှတ်နဲ့ပါ။ကဲဖတ်စမ်း ကျွန်လေး နင်ငါ့ကိုဘယ်လိုပြုစုရမယ်ဆိုတာ။ကျွန်တော်လဲ အသံတုန်တုန်နဲ့ ဖတ်ပြပါတယ်။

ကျွန်တော်မောင်မောင်ကျော်သည် မမြတ်ရွှေစင်ထံတွင် သူမကျွန်အဖြစ်အခိုင်းခံရန် သိန်း ၅၀ ဖြင့်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရောင်းချထားပါသည်။ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့် အသက်နှင့်ဘဝအားမမြတ်ရွှေစင်မှ ပိုင်သွားပြီဖြစ်ပြီး သူမထံတွင် မသေမချင်းကျွန်အဖြစ် ခိုင်းစေခြင်းကိုခံယူပါမည်။ဆက်ဖတ်လေ ကျယ်ကျယ်ဖတ် အသားမနာချင်နဲ့။နံရံမှာ ချိတ်ထားသော ကြာပွတ်ကို ကြည့်လိုက်သဖြင့်ကျွန်တော် ဆက်ဖတ်သည်။ဆက်ဖတ်ရင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးပင် ကြောက်ရွံမှုကြောင့် တုန်လာသည်။အောက်ပါအမှုတော်များကို ထမ်းရွက်ပါမည်။တာဝန်မကျေပါက ထုတ်တန်းတွင် ကြိုးနဲ့ဆွဲပြီး တစ်နေကုန်ကြာပွတ်ဖြင့်အရိုက်ခံရန်သဘောတူပါသည်။ကုမ္ပဏီဖွင့်ရက်များတွင် သခင်မမြတ်ရွှေစင်၏ မနက်ရုံးမသွားခင်အချိန် နေ့လည်ရုံးပြန်ချိန် ညနေရုံးဆင်းချိန်များတွင် မမြတ်ရွှေစင်၏ ဖင်အားတစ်ခါလျင် လျာဖြင့် တစ်နာရီ အဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့ လျာကိုအသုံးပြု၍ တစ်ခါနှစ်ချီပြီးအောင် ပြုစုပါမည်။ရုံးပိတ်ရက်များတွင် အိပ်ချိန်မှလွှဲ၍ အဖုတ်တစ်လှည့် ဖင်တစ်လှည့် လျာဖြင့် ယက်ပေးစုပ်ပေးပါမည်။အပြင်မှပြန်လာလျင် သူမခြေချောင်းများဖိနပ်များကို ပြောင်အောင် ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်ပေးပါမည်။ဆက်ဖတ်လေ ဟင်းဟင်း ဒါတောင်မြတ်ရွှေစင်က အကုန်မရေးထားဘူး။မမြတ်ရွှေစင်ဘေးမှ မငယ်က ဝင်ပြောလိုက်ပါတယ်။

ကျွန်တော်သည် သခင်မမြတ်ရွှေစင်၏ ငွေဝယ်ကျွန်ဖြစ်သဖြင့် သခင်မမြတ်ရွှေစင်၏ အညစ်အကြေးများကိုရွံရှာမှုမရှိပါ။ဆက်ဖတ်ရန်အင်အားမရှိတော့ပါ သခင်မမြတ်ရွှေစင်ကား ကျွန်တော့်ကို တိရစ္ဆာန်ထက်ဆိုးသော ဘဝသို့ပို့ချေပြီ။ကဲ မောင်မောင်ကျော် ဆက်ဖတ်လေ။ခစ်ခစ် သူမဖတ်ရဲတော့ဘူး နင်ဘဲပြောလိုက်တော့။မငယ်ကဝင်ပြောလိုက်ပြီး— မျက်နှာကိုမော့ပြီးနားထောင် ခေါင်းမငုံ့သွားနဲ့ နင်ကမြတ်ရွှေစင်ကျွန် သူဘာခိုင်းခိုင်း နင်ငြင်းလို့မရဘူး။မငယ်ရဲ့စကားကြောင့် မျက်နှာကိုမော့ထားရပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး နင်က ငါ့ကျွန်ဆိုတော့ နင့်ကို ဒီနေ့ကစပြီး ငါ့ချီးဘဲစားခိုင်းမှာ။သူမစကားကြောင့် ကျွန်တော်လန့်သွားပါတယ်။မစား မစားပါရစေနဲ့ ကျွန်တော်ကျန်တာအကုန်လုပ်ပါ့မယ်။မငယ်က ကြာပွတ်ကို သွားဖြုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို လိမ့်ရိုက်ပါတယ်။လူးလိမ့်အောင်ရိုက်ခံရတာကြောင့် အရေပြားတွေပါစုတ်ပြီး အော်ငိုပြီး တောင်းပန်ရပါတော့တယ်။မလုပ်ပါနဲ့တော့ မလုပ်ပါနဲ့တော့။ကျွန်တော်ရုန်းတော့ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်လည်ပင်းက ကြိုးကိုဆွဲပြီးခေါင်းကို သူမခြေထောက်နဲ့နင်းထားပါတယ်။

မရိုက်ပါနဲ့တော့ ကြောက်လှပါပြီ။လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့အပြင် လည်ပင်းကိုလည်း ကြိုးဆွဲခံထားရပြီး ခေါင်းကိုပါနင်းခံထားရတော့ နောက်က မငယ်ရဲ့ရိုက်ချက်တွေ ကိုမရှောင်နိုင်ဘဲ ထိထိမိမိခံနေရပါတယ်။ကဲ နင်ငါခိုင်းတာလုပ်မလား ဆက်အရိုက်ခံမလား။ကျွန်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ မငယ်ရဲ့ကြာပွတ်လက်သံကြောင့် အရှိုးရာ တွေအဖီးအဖီးထပြီး အရေပြားတွေပါအနည်းငယ်စုတ်နေပါပြီ။ဒါပေမဲ့ လုပ်မယ်ပြောရင်လဲ မမြတ်ရွှေစင်က သူမချီးတကယ်စားခိုင်းမှာသေချာနေတာကြောင့် တင်းခံနေလိုက်ပါတယ်။မလုပ်ပါရစေနဲ့ ကျန်တာအကုန်လုပ်ပေးပါ့မယ်။ဒီကောင် အရိုးမာတယ်ထင်တယ်မြတ်ရွှေစင် ရပါတယ် သူ့ထက်မာတဲ့သူတွေတောင် ပျော့အောင်လုပ်ပြီး ကျွန်အဖြစ်ရောင်းလာတာ။မငယ်ရဲ့ပြောစကားကြောင့်ကျွန်တော့်ထက်အရင် ရောင်းစားခံရသူတွေရှိတယ်ဆိုတာသိလာပါတယ်။မင်းကို မြတ်ရွှေစင်ကမရောင်းချင်ဘူး။သူ့ကျွန်အဖြစ် သီးသန့် သုံးမယ်ဆိုလို့ချန်ထားတာ မင်းအရိုးဘယ်လောက်မာနိုင်မလဲ ကြည့်ရသေးတာပေါ့။သူ့ခေါင်းကိုသေချာနင်းထား မြတ်ရွှေစင်။မငယ်ကနောက်ခန်းထဲ ဝင်သွားပါတယ်။ပြန်ထွက်လာတော့ သူမလက်ထဲ ဆားတစ်ထုပ်ကိုင်လာတာတွေ့ပါတယ်။

သူမဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိပေမဲ့ မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့် လည်ပင်းကကြိုးကိုအတင်းဆွဲပြီး ခေါင်းကို အတင်းဖိနင်းထားပါတယ်။မငယ်က ဆားကိုဆုပ်ယူပြီး ကျွန်တော့်အရေပြားစုတ်နေတဲ့ နေရာတွေကို ပွတ်ပါတော့တယ်။အား ဟ ဟ အီး ဟီး ဟီး ရွတ် ရွတ် နာလဲနာ စပ်လဲစပ်တာကြောင့် ကျွန်တော့တစ်ကိုယ်လုံးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတယ်။မငယ်က ဆားနဲ့စိမ်ပြေနပြေပွတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုနှိပ်စက်ပါတော့တယ်။အား အ ဟီး ဟီး ရွတ် ရွတ် တရွတ်ရွတ်ငိုနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို တစ်စက်ကလေးမှမသနားဘဲ မမြတ်ရွှေစင် ပုံသွင်းချင်တဲ့အတိုင်း မဖြစ်မချင်း နှိပ်စက်နေတာပါ။ကဲမြတ်ရွှေစင် ဒီကောင်အရိုးဆက်မာနေတုန်းဘဲ။ဒီကောင့်ကို ကြိုးနဲ့တွဲလောင်းဆွဲထားလိုက်။ဘယ်လောက်ဒီကောင်ခံနိုင်မှာမို့လို့လဲ။အချိန်ကား နေ့လည် ၂ နာရီထိုးခန့်ရှိနေပြီ။မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ခြံကျယ်ကြီးထဲက ကွင်းပြင်မှာ ကျွန်တော်ကား မတ်တပ်အနေအထားနဲ့။စိုက်ထားသော အရှည် ၇ ပေခန့်သံတိုင် ၂ တိုင်မှာ ခြေကားယား လက်ကားယားအနေအထား ကြိုးတွေနဲ့တုပ်ခံထားရသည်။ရေဆာသဖြင့် နှုတ်ခမ်းတွေက ကွဲခြောက်နေသည်။ချည်ထားသော ကြိုးတွေကို ရုန်းကြည့်သော်လည်း တင်းတင်းကျပ်ကျပူးချည်ထား၍ ဘာမှလှုပ်မရ။မမြတ်ရွှေစင်က မငယ်ကို လိုက်ပို့ဖို့ အပြင်ထွက်သွားပြီ။ကျွန်တော့်ခေါင်းလဲ ငိုက်စိုက်ကျနေပြီ။ပူပြင်းလှသော နေရောင်ခြည် ကကျွန်တော့်ကို ပိုမိုအားပျော့စေပါတယ်။

အော်ရလွန်း၍ အသံပင်မထွက်နိုင်တော့။နောက်နာရီဝက်လောက်နေတော့ မမြတ်ရွှေစင်ပြန်လာသည်။မရမ်းရောင် ဝမ်းဆက်ကိုဝတ်ထားသော လှပကျော့ရှင်းနေသည့် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ အလှနဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းမှုတွေကို အခုကျွန်တော်ကြောက်နေပြီဖြစ်ပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က ကားဂိုထောင်မှာ ကားကိုသွင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီ လှမ်းလာခဲ့ပါတယ်။သူမလက်ထဲမှာ ရေဗူးကိုင်လာတာမြင်တော့ ကျွန်တော်ရုန်းပါတယ်။ရေ ရေ ပေးပါ မမြတ်ရွှေစင် တောင်းပန်ပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က တစ်ခစ်ခစ်ရယ်ပြီး ရေဗူးကိုဖွင့်ကာ ကျွန်တော့ရှေ့မှာ ချလိုက်ပါတယ်။ခစ်ခစ် သောက်လေ ငါချပေးထားတယ်။မသောက်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူးနော် ငါကပေးတယ် နင့်ဘာသာယူသောက်ပေါ့။မမြတ်ရွှေစင်ကကျွန်တော့်ကို ခနဲ့ပြုံးပြုံးကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားပါတယ်။ရေကိုမြင်တော့ ကျွန်တော်ပိုဆာလာပါတယ်။တိုင်တွေမှာ ပူးချည်ခံထားရတဲ့ ကြိုးတွေကိုရုန်းပေမဲ့ လက်ပွန်းခြေပွန်း အားကုန်တာအဖတ်တင်ပြီး ဘာမှလုပ်မရပါဘူး။တစ်ကိုယ်လုံးလဲ အားအင်ကုန်ခမ်းကာ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လာပါတယ်။အော်ပေမဲ့ အသံကထွက်မလာတော့ပါဘူး။နောက်ဆုံးမျက်လုံးတွေပါ ပြာလာပြီး သတိလစ်သွားပါတယ်။ဘယ်လောက်ကြာအောင်သတိလစ်သွားတယ်မသိ ဗွမ်းခနဲရေပက်သံနဲ့အတူကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးစိုရွဲသွားပါတယ်။ကျွန်တော်လဲ ထိုရေစက်လေးတွေကိုအမိအရစုပ်မလို့လုပ်ပေမဲ့ လျာထုတ်လို့မရမှ ပါးစပ်ကိုတိပ်နဲ့ပိတ်ထားမှန်းသိပါတယ်။

မမြတ်ရွှေစင်က ရေပုံးကိုလက်မှချလိုက်ပြီး ကဲဒီတစ်ခါလဲ နင့်ကိုငါတိုက်တယ်နော် နင်မသောက်တာ ခစ်ခစ်။နောက်တစ်လခန့်အကြာမှာ။မနက် ၅ နာရီခန့်မှာဖြစ်ပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ အိမ်က ရေချိုးခန်းနဲ့အိမ်သာခန်းတွဲထားတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ခုံတန်းရှည်လေးပေါ်မှာ ကျွန်တော်ခွေခွေလေးလှဲနေပါတယ်။စောင်စုပ်လေးကိုခြုံရင်းနဲ့ပေါ့။လည်ပင်းမှာတော့ သံကြိုးနဲ့ချည်ပြီး သော့ခလောက်ကြီးကြီးနဲ့ခတ်ထားခြင်းခံထားရပါတယ်။သံကြိုးစက ၈ ပေလောက်ရှည်ပါတယ်။တစ်ဖက်ကတော့ အိမ်သာခန်းအုတ်နံရံမှာ သံငုတ်နဲ့တွဲပြီး အသေမြုပ်ထားတာပါ။လက်နှစ်ဖက် ခြေနှစ်ဖက်ကတော့ တစ်ပေခန့်သံကြိုးနဲ့တွဲထားတဲ့ သံလက်ပတ် ခြေကျင်းတွေနဲ့ ခတ်ထားပါတယ်။လက်ပတ်ခြေကျင်းတွေမှာတပ်ထားတဲ့သော့ပေါက်တွေကိုတော့ မမြတ်ရွှေစင်ကခတ်ပြီး ဂဟေဆော်လို့ပိတ်လိုက်ပါပြီ။အိမ်သာတံခါးကို သော့ဖွင့်သံကြားလိုက်ရတာနဲ့ ကျွန်တော်လဲခုံတန်းရှည်ပေါ်မှာလှဲနေရာကနေကပျာကယာ ထလိုက်ပြီး အခန်းပေါက်ဝမှာ လေးဖက်ထောက်လို့မျက်နှာကိုကြွေပြားတွေပေါ်မှာကပ်ထားရပါတယ်။အခန်းထဲကထမိန်ကိုအနည်းငယ်မပြီး ဝင်လာတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ခြေထောက်ဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်ကိုလှမ်းမြင်ရပါတယ်။သူမကကျွန်တော့ကို ခွကျော်ပြီး အခန်းထဲဝင်ပါတယ်။ရပြီ ဒီဖက်လှည့်တော့။ဘေစင်ရှေ့မှာ ကျွန်တော့ကိုသူမကျောပေးပြီး ရပ်နေပါတယ်။

ညအိပ်ဝတ်ထားလို့တွန့်ကျေပြီး လျော့တိလျော့ရဲဖြစ်နေတဲ့ထမိန်ပါးလေးအောက်မှာ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုမြင်နေရပါတယ်။ကျွန်တော်လည်း သူမထမိန်အောက်ကိုငုံ့ရှိုးဝင်ပြီး ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုလက်နဲ့ဖြဲလိုက်ပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ဖင်ပေါက်ညိုတိုတိုလေးကိုလှမ်းမြင်နေရပါတယ်။သူမမျက်နှာသစ်ပြီးသွားတိုက်နေတဲ့အချိန်မှာ သူမဖင်ပေါက်ကို ကျွန်တော်ပါးစပ်နဲ့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးလိုက် လျာနဲ့ တပြတ်ပြတ်မည် အောင်ယက်ပေးလိုက်တစ်လှည့်စီလုပ်ရင်းအမှုတော်ထမ်းရပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က သူမထမိန်အောက်မှာငုံ့ဝင်ပြီး သူမဖင်ကို ကျွန်တော်စုပ်ပေးယက်ပေးတာကို အရသာခံပြီးသွားတိုက်မျက်နှာသစ်နေပါတယ်။၁၅ မိနစ်လောက်မှာတော့ ရပြီ ဖင်စုပ်တာယက်တာရပ်တော့ ရှေ့ပေါက်ကို သေချာစုပ်စမ်း။သူမရှေ့ပေါက်အဖုတ်ကို ပြောင်းပြီးလျာနဲ့ကလိပေးရပါတယ်။ပြွတ် ပြွတ် ပြတ် ပြတ် အား လား လား သူမရဲ့ညဉ်းညူသံများကို အတိုင်းသားကြားနေရပါတယ်။နောက် ၁၀ မိနစ်လောက်နေတော့ မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ စောက်ရည်တွေထွက်ကျလာပါတယ်။ကျွန်တော်လဲတစ်စက်မှမကျန်အောင် လျာနဲ့လိုကိယက်ပြီး မြိုချရပါတယ်။ကဲ နင်ရေဆာနေပြီမဟုတ်လား သေချာလုပ်ဆိုတဲ့ သူမအမိန့်ပေးသံကိုကြားရပါတယ်။ကျွန်တော်လည်း မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ အဖုတ်မို့မို့ကို ပါးစပ်ဟပြီး တေ့ထားလိုက်ပါတယ်။

အင်း ဆိုတဲ့ သူမအသံနဲ့အတူ သူမအဖုတ်ထဲက နံပြီး ငံနေတဲ့ သေးရည်ဝါကျင်ကျင်တွေက ကျွန်တော့ပါးစပ်ထဲဝင်ရောက် လာပါတော့တယ်။သခင်မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့သေးတွေကို ကျွန်တော်အလျင်အမြန်သောက်နေရပါတယ်။တစ်ညလုံးအောင့်ထားတဲ့ သူမသေးတွေကို ကျွန်တော် အငမ်းမရသောက်နေရပါတယ်။မမြတ်ရွှေစင်က ကျွန်တော့်ကိုရေမသောက်ခိုင်းဘဲ သူမသေးကိုသာသောက်ခိုင်းတာ ကြောင့်ပါ။အခန်းထဲမှ စီစီတီဗီ တပ်ထားပြီး ရေခိုးသောက်တာ မြင်ရင် အရေကွာအောင်ကြာပွတ်နဲ့ရိုက်တာကြောင့် ဘာမှမလုပ်ရဲပါဘူး။မမြတ်ရွှေစင်သေးပေါက်မှသာ သောက်ခွင့်ရပါတယ်။သေးပေါက်ပြီးသွားတဲ့ မမြတ်ရွှေစင်အဖုတ်ကို သေးနံ့ မထွက်အောင်လျာပြားကြီးနဲ့သေချာယက်ပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးရပါတယ်။၅ မိနစ်လောက်အဖုတ်ကိုကျွန်တော့် လျာနဲ့ပွတ်ဆေးပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ သူမလည်းအခန်းပြင်ဘက်ပြန်ထွက်သွားပါတယ်။သူမရုံးသွားဖို့ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်နေပါပြီ။မနက် ၇ နာရီလောက်မှာတော့ သူမပြန်ဝင်လာပါတယ်။ထမီရင်လျားနဲ့ပါ။ရေချိုးတော့မှာပါ။ကဲ နင်ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာသိတယ်နော်။မနက် ၇ နာရီက နေ ၉ နာရီအထိ ကျွန်တော် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို စုပ်ပေးယက်ပေးရတော့မှာပါ။

သူမကရေမချိုးသေးဘဲ ၈ နာရီလောက်အထိ ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ စုပ်တာကိုအရသာခံနေပါတယ်။ပြွတ်ပြွတ် မမြတ်ရွှေစင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကိုနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေရပါတယ်။သေချာအသံမည်အောင်စုပ်။ငါအားမရဘူး။သခင်မမြတ်ရွှေစင်က ၈ နာရီအထိဖင်စုပ်ခံပြီး ရေချိုးပါတော့တယ်။၈ နာရီကနေ ၉ နာရီအထိ သူမနောက်ကနေ ဒူးထောက်ပြီး သူမဖင်ပေါက်ကို လက်နဲ့ဖြဲကာ လျာကိုချွန်လို့ဖင်ပေါက်ထဲလိုက်ထည့်ပြီးကလိုင်းပေးရပါတယ်။အားလားလား ကောင်းလိုက်တာ။သေချာနင့်လျာကိုလိုက်ထည့် ဒါမှမနက်စာ နင်စားရမယ်။မမြတ်ရွှေစင်ကိုကျွန်တော်စိမ့်နေအောင်ကြောက်နေရပါပြီ။ကျွန်တော့်ကို သူမစိတ်တိုင်းက ပုံသွင်းပြီးသူမကိုမလှန်ရဲအောင် လုပ်ထားပါတယ်။ မနက် ၁၀ နာရီလောက်မှာ သခင်မမြတ်ရွှေစင် ကုမ္ပဏီကိုသွားမှဘဲ ကျွန်တော်လည်းအနားရပါတော့တယ်။လွတ်လမ်းမရှိ မျှော်လင့်ချက်မရှိတော့တာမို့ သခင်မမြတ်ရွှေစင်ခိုင်းတာကို တစ်သက်လုံး လုပ်ပေးရုံမှ တပါး အခြားမရှိတော့ပါ။ပြီးပါပြီ။

Related posts: