အချိန် မှာ ၁၉၈၈ ခု နှစ် အစပိုင်း…။အင်းစိန် ဗဟိုအကျဉ်းထောင်။ဘသန့်ထူးသည် ပြီးခဲ့တဲ့ အတိတ်က အကြောင်းတွေကို စဉ်းစားလိုက်တိုင်း ဒေါသ တွေ ထွက်ခါ မဆိုင်သူတွေကို ရမ်းသည်…။သူသည် ထောင်ထဲကို ဝင်လာတာမကြာသေး။တကယ်တော့ သူသည် တရားရုံးက အပြစ်ဒါဏ် ချမှတ်လိုက်သလို မဒိန်းမှု…ကျူးလွန်ခဲ့တာ မဟုတ်…။သူသည် ၁၀၀ရာနှုံး အပြစ်မရှိသူလို့ သူမပြောလိုပေ။သူသည် သူတို့ စွပ်စွဲသလို…မဒိန်းကျင့်သော မဒိန်းကောင်တကောင် မဟုတ်။သူဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေ ကို သူ ခဏ ခဏ အိပ်မက်ပြန်မက် တတ်သည်…။သူသည် မမနွယ်သည် လင်ရှိမယားတယောက် ဆိုတာသိရက်နဲ့ မမနွယ် ရဲ့အလှ မှာ ယစ်မူးသာယာပြီး မမနွယ် နဲ့ ညိစွန်းခဲ့သည်။မမနွယ် ကို လင်ကြီးရှိရက်နဲ့ ခိုးခိုး…ချိန်းတွေ့ခဲ့သည်…။မမနွယ်သည် ပန်းနာသည် လင်ကြီး ဦးသောင်းစိန် က သူမ ကမ အလို ဆန္ဒကို ပြည့်ဝအောင် မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တာကြောင့် သူ့လို အားကောင်းမောင်းသန် လူငယ်တယောက် နဲ့ အခုလို ကျိတ်ပုန်းခုတ် ဖေါက်ပြန်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်…။

အစပိုင်း မှာတော့ မမနွယ်နဲ့ သူ…တည်းခိုခန်းတွေမှာ ချိန်းတွေ့ကာ သူတို့ ရဲ့ပြင်းပြတဲ့ ကမဆန္ဒတွေကို ဖြေဖျောက်ခဲ့ကြသည်။နောက်ပိုင်း အတင့်ရဲ လာကြပြီး မမနွယ်ရဲ့ လင်ကြီးဦးသောင်းစိန်…မရှိတဲ့အချိန်မှာ မမနွယ်တို့အိမ်မှာဘဲ စခန်းသွားခဲ့ကြသည်။အမှု ဖြစ်တဲ့နေ့က မမနွယ် က ဖုန်းဆက် ပြီး သူတို့အိမ်ကို လာခဲ့ဖို့ခေါ်သည်…။လင်ကြီးဦးသောင်းစိန် ခရီးထွက်သွားသည် တဲ့။ဘသန့်ထူး လဲ မမနွယ်နဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ ကြာပြီ…။မမနွယ်သည် အိပ်ယာထဲမှာ အရမ်းပွင့်လင်းသည်…။မမနွယ်သည် သူ လိုချင်တာ မှန်သမျှကို နဲနဲမှ မတွန့်တိုခဲ့ဘဲ စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်စေခဲ့သည်။ရက်ရက်ရောရော ပေးခဲ့သည်။ဒါကြောင့်လဲ…ဘသန့်ထူးသည် မမနွယ်လိုအိမ်ထောင်ရှိမလွတ်မလပ်နဲ့…မိန်းမတယောက်ကို တန်းတန်းစွဲ မဖြတ်နိုင်တာ ဖြစ်သည်…။ဘသန့်ထူးသည် မိန်းမတယောက်ကို အကြာကြီးစွဲစွဲလန်းလန်း…အတည်အတံ့ မလုပ်ခဲ့…။မမနွယ်နဲ့ကျမှ…တော်တော် ရှည်ကြာတဲ့ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်နေသည်။

မမ နွယ်ရဲ့အပေးကောင်းလို့ မင်း ဒီဆော်ကြီးကို အကြာကြီးထိန်းထားတာမဟုတ်လားလို့…သူ့ အကြောင်းကို အတွင်းကျကျသိတဲ့ ဘော်ဒါ ဇိန်ကြီးက ပြောတော့…ဘသန့်ထူး မငြင်း။“အင်း…ဟုတ်တယ်ကွ…မမနွယ် က တော်တော်အပေးကောင်းတယ်…ထူးခြားတာက လူ တွေ ပြောပြောနေကြတဲ့ မျှော့ပါတဲ့ မိန်းမမျိုး ကွ .ငါ့လို ဝါရင့်နေတဲ့ ကောင်တောင် မမနွယ်နဲ့ကျတော့.ဆွဲမလိုးနိုင်ဘူး…တော်တော်ထူးခြားတဲ့စောက်ဖုတ်ကွ……တနည်းအားဖြင့် ညှစ်အားကောင်းတဲ့ မိန်းမပေါ့…လိုးလို့တော်တော့်ကို အရသာရှိတယ်…”လို့ပြောသည်။ဇိန်ကြီး က“မင်းဆော်ကြီးက လင်ကြီးငုတ်တုတ်နဲ့နော…သတိထားအုံး…မယားခိုးမှုနဲ့ ဝင်သွားအုံးမယ်”လို့ သတိပေးသည်။သတိပေးနေတဲ့ကြားက ဘသန့်ထူးသည် မမနွယ် နဲ့တွေ့ဖို့ သူမတို့အိမ်ကို သွားခဲ့သည်…။မမနွယ်သည် ပြူတင်းပေါက်ကနေ အိမ်ရှေ့ကို မျှော်ကြည့်နေသည်။အပြေးကလေး လာပြီး တံခါးကို ဖွင့်ပေးသည်…။“အို ကိုထူး…မမဖြင့်မျှော်လိုက်ရတာ…မောလှပြီ…”မမနွယ်သည် ခပ်ပါးပါး ညဝတ်အင်္ကျ ီတထည်ကို တထပ်ထဲ ဝတ်ထားသည်…။မမနွယ်ရဲ့ ဖြိုးကြွသော ရင်သားတွေက…ထိုးထိုးထောင်ထောင် နဲ့ အထိန်းမရှိလို့ ဘရမ်းဘတာ ဖြစ်နေကြသည်…။မမနွယ်ကို မြင်ရတာနဲ့ ဘသန့်ထူး စိတ်တွေ ဒိုင်းကနဲ ထကြွလာရသည်…။

မမနွယ်သည် ဘသန့်ထူးကို တွေ့တာနဲ့ တအားဖက်ပြီး အငမ်းမရ နမ်းသည်…။ဘသန့်ထူး လဲ မတွေ့တာကြာနေပြီ ဖြစ်တဲ့မမနွယ်ကို ပြန်လည်နမ်းသည်…။မမနွယ်ရဲ့ စွင့်ကားတဲ့ တင်သားတွေကို ပွတ်သပ်သည်…။ဘသန့်ထူး စိတ်တွေ ကြွလာသည်…။မမနွယ်သည် သူမပေါင်ကြားကိုလာထိကပ်တဲ့ဘသန့်ထူးရဲ့…ဖွားဖက်တော်ကြီးကို…စမ်းသပ် လိုက်ရာ အလွန်မာကျောပြီး…မတ်မတ်တောင်နေတာ တွေ့လိုက်ရပြီး…ဘသန့်ထူးရဲ့ ခါးဝတ်လုံချည်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ဘသန့်ထူး ရဲ့ စံချိန်မှီ ဖွားဖက်တော် လိင်တန်ကြီး ဘွားကနဲ မတ်မတ်တောင်နေတာ မမနွယ်တွေ့လိုက်ပြီး ချက်ချင်းဘဲ ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ တရွတ်ရွတ် နဲ့…နမ်းရှုံ့လေသည်။မမနွယ်သည် သူမ ခင်ပွန်းရဲ့ လိင်တန် နဲ့ ဘသန့်ထူးရဲ့ လိင်တန်က…အရမ်းကွာခြားလှသည် လို့ အမြဲ ပြောတတ်သည်…။တုတ်လဲတုတ်…ရှည်လဲရှည်သော ဘသန့်ထူးရဲ့ လိင်တန်ကြီး ကို သူမ အရမ်း စွဲနေရတယ် လို့ တတွတ်တွတ် ပြောနေပြန်သည်…။တုတ်လဲတုတ်…ရှည်လဲရှည်သော ဘသန့်ထူးရဲ့ လိင်တန်ကြီး ကို သူမ အရမ်း စွဲနေရတယ် လို့ တတွတ်တွတ် ပြောနေပြန်သည်…။လိင်တန် ကြီးတာ…ရှည်တာ ကြောင့် တခုထဲနဲ့သူ့ကိုစွဲနေရတာတော့မဟုတ်…။သူ…သူက…သူက သိပ် လုပ်တာကိုင်တာ တော်သည်…။

မမနှယျ စုတျပေးရမလားဟငျ…မမနှယျက သူ့လိငျတနျ မဲမဲတုတျတုတျကွီးကို အားမလိုအားမရနဲ့ ဆုတျကိုငျ ဖစြျညှဈနရေငျး မေးလိုကျသညျ…။စုတျပေး .မနှယျ…မမနှယျ စုတျတာကို ကနြောျ အရမျးကွိုကျတယျ…မမနှယျသညျ သူ့လိငျတနျကွီးကို စိတျပါလကျပါ နဲ့ စုတျပေးပါသညျ…။မမနှယျရဲ့ လကျတဖကျကလဲ သူ့ေ၈ှးစိနှဈလုံးကို ဖှဖှလေး ကိုငျတှယျကစားပေးသညျ…။မမနှယျသညျ အစုတျကြှမျးတာ သူသိနတော ကွာပွီလေ…။မမနှယျသညျ သူနဲ့ မစပျရှကျခငျ မလိုးကွခငျ ရှေ့ပွေးအနနေဲ့ သူ့ကို အမွဲ စုတျပေးလေ့ ရှိသညျ…။မမနှယျရဲ့ ဆူဖွိုးတဲ့ ရငျသားစိုငျနှဈမှာ ကိုလဲ သူ စိတျကွိုကျ ဆုတျနယျသညျ…။မမနှယျသညျ သူ့လိငျတနျကို အရငျးအထိ ငုံကာ စုတျလိုကျ…လိငျတနျတလြောကျ လြာနဲ့ ထိုးကလိပေးလိုကျ…လုပျပေးသညျ…။မမနှယျ စုတျပေးတာ ကောငျးလှနျးလို့ တခကြျခကြျ…အရမျးကောငျးကောငျးသှားတာ သုတျတှေ ပနျးထှကျသှားမှာတောငျ စိုးနရေသညျ…။မမနှယျလဲ ဒီအခြိနျမှာ အဝတျအစားး ဘာမှ ကိုယျပေါျမှာ မရှိတော့…။ဗလာကငြျးကာ ကိုယျတုံးလုံးကွီး ဖွဈနပွေီ…။မမနှယျ ရဲ့ ပေါငျကွားက အမှေးမဲမဲတှပေေါကျနတေဲ့ ဆီးခုံ ဖေါငျးဖေါငျးကွီးနဲ့ အဲဒီအောကျက နီညိုညို စောကျဖုတျ အကှဲကွောငျးကွီး ကို တပျမကျစရာ တှေ့မွငျနရေသညျ…။မမနှယျမှာ စိတျထကွှလာတဲ့အခါ စောကျရေ တအားရှှှမျးသညျ…။

စောက်ရေတွေ စိုစိုရွဲရုံကမ သူမပေါင်ကြား နဲ့ ဖင်ကြားထဲကို စီးကျနေသည်…။မမနွယ်နဲ့ သူ လိုးတဲ့အခါ မမနွယ် ကို ပက်ပက် စက်စက် ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း တွေ သူ ပြော ပြီး မမနွယ်ကိုလဲ သူ့ကို ပြန်ပြောခိုင်းလေ့ ရှိသည်…။“မမနွယ် စောက်ဖုတ် ယားလား…”“အင်း…အရမ်းယားတာဘဲ…မောင်…”“မမနွယ်…ဘာလိုချင်လဲ…”“လီး…မောင့် လီး…မောင့် လီး တုတ်တုတ်ကြီး ကို လိုချင်တယ်…”မမနွယ်သည်လိုပြောရင် သူ ပိုပြီး စိတ်တွေ ထကြွ သလိုဘဲ…။“လီးကြီး နဲ့ တက်လိုးပေးပါ မောင်…လီးကြီး နဲ့ တအား ဆောင့်ပေးပါ…မမ ယားလှပြီ…”မမနွယ် ရဲ့ မျက်နှာ ကို သူ လီးတန်ကြီး နဲ့ ရိုက်သည်…။သူ့ လီးကြီးကို အရင်းကနေ ဆုတ်ကိုင်ပြီး လီးတန်ထိပ် နဲ့ မမနွယ်ရဲ့ မျက်နှာကို ရိုက်သည်…။မမနွယ်က ဒစ်ကားကြီးကို လျာနဲ့ ယက်သည်…။“ဂွေးစိတွေကို အရင် ယက်…”မမနွယ်သည် သူ့ ဂွေးစိတွေကို လျာနဲ့ ကျကျနန ယက်ပေးပါတော့သည်…။“ကြိုက်လား…”မမနွယ် ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ်ညှိမ့်သည်…။“ကြိုက်တယ်မောင်…မမနွယ် သိပ်ကြိုက်တယ်…”“မမနွယ်…ဖင်ကုန်းလိုက်…”ဝင်းဖြူစွင့်ကားတဲ့ ဖင်ကြီးတွေ ရဲ့ အလယ်ခေါင်မှာ နီ ညို ညိုစောက်ဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေသည်…။စောက်ဖုတ်ကြီးသည် ရမက် အရှိန်ကြောင့် အရမ်းဖေါင်းကားပြီး မို့မောက်နေသလိုဘဲ…။စောက်ရေတွေ ကြောင့် မမနွယ် ရဲ့ အဖုတ်ကြီး က ပြောင်လက်နေသည်…။

ဘသန့်ထူးသည် မမနွယ် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကိုင်သည်…။မမနွယ် မျက်လုံးလေးမှိတ် ပြီး ညည်းသည်…။သူ့လက်မှာ အရေတွေ စိုပေကုန်တော့ သဘောကျစွာ ရယ်မောရင်း ပေနေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေကို မမနွယ်ကို ယက်ခိုင်းသည်…။မမနွယ်သည် သူ…ခိုင်းစေသမျှကို လုပ်သည်…။“မောင်…”“ဘာလဲ မမနွယ်…လိုးစေချင်ပြီလား…”“ဟုတ်တယ်မောင်…မမနွယ် ယားလှပါပြီ…မမနွယ်ကို လိုးပေးပါတော့ကွယ်…”ဘသန့်ထူးသည် ဖင်ကုန်းပေးထားသော မမနွယ်ကို အနောက်မှ လိုးပေးပါတော့သည်…။စိတ်တွေ တအားထန်နေပြီဖြစ်ပြီး မမနွယ်သည် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတာကို ကြိုက်ပြီး ခံလဲ ခံနိုင်တဲ့ မိန်းမ မို့ သူ ခပ်ပြင်းပြင်းဘဲ ဆောင့် လိုးလေတော့သည်…။မမနွယ်ကို စတင်ပြီး…လိုး နေတဲ့အချိန်မှာဘဲ…မမနွယ်ရဲ့လင်ကြီး ဦးသောင်းစိန် ပြန်ရောက်လာသည်…။ဘသန့်ထူးလဲ လက်ပူး လက်ကျပ်မိနေတော့…ပြူတင်းပေါက်က ခုန်ဆင်းပြီး ပြေးသည်…။ဦးသောင်းစိန်ကအော်ဟစ် အကူအညီတောင်းတော့ အိမ်နားနီးချင်းတွေ နဲ့ ရပ်ကွက်က လူငယ်တွေ ဝိုင်းဖမ်းလို့ ဘသန့်ထူး ကို မိသွားကြသည်…။ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်များ ရဲ့ လုပ်နေကျ အတိုင်း…ဘသန့်ထူးကို ဝိုင်း ဗျင်းကြတော့သည်…။ရဲများရောက်လာသောအခါ ဘသန့်ထူးသည် သွေးအိုင်ထဲ လဲနေပြီ…။မမနွယ်သည် လင်ကြီး နဲ့…ရပ်ကွက်သားတွေ ရှေ့မှာ ဘသန့်ထူး က သူမကို မတရားကျင့်တာပါ လို့…တိုင်တမ်းတော့သည်…။

ဘသန့်ထူး…မဒိန်းမှုနဲ့ အဖမ်းခံလိုက်ရ ပြီ…။ဘသန့်ထူး အချုပ်ထဲ ရောက်သွားသည်…။မမနွယ်သည် လူမိသောအခါ သူမ…အလိုမတူပါ…အတင်း တက်ကျင့်ပါသည်…လို့ ပြောနေပြီ…။ဘသန့်ထူး မမနွယ်ကို အရမ်း စိတ်ဆိုး စိတ်နာသည်…။ပိုဆိုးတာက လင်ကြီး ဦးသောင်းစိန်သည်…ငွေရေးကြေးရေး တောင့်တင်းသောကြောင့်…ဘသန့်ထူး စ အဖမ်းခံရကထဲ က ရဲတွေကို ငွေနဲ့ ပေါက်သည်…။တရားရုံး ကိုငွေနဲ့ လိုက်သည်…။ဘသန့်ထူး…အာမခံပင် မရ…။အစိုးရဆွဲချ ရှေ့နေ ဒေါ်သီရီမေ နဲ့ တရားသူကြီးမ ဒေါ်ခက်ခက်မာ တို့သည် ဘသန့်ထူးကို ထောင်မကျကျအောင်…လုပ်ကြပါတော့သည်…။စအဖမ်းခံရကထဲက ရဲစခန်းမှာ ဘသန့်ထူး ရေရေလည်လည် အရိုက်ခံရသည်…။ရပ်ကွက် က လူငယ်တွေ ဝိုင်းဆော်လို့ ဖူးယောင်ပေါက်ပြဲ ယောင်ကိုင်းနေသော ဘသန့်ထူးသည် ရဲတွေ ထပ်ဆော်တာ ခံရတော့ သတိမေ့မြောသွားရတဲ့ အထိ ဘဲ…။မဒိန်းကောင်…ဆိုတဲ့ အခေါ်အေဝါ် ကို တွင်တွင် သုံးကြသည်…။တကယ်တော့ သူသည် မယားခိုး တယောက် သာ ဖြစ်သည်…။လင်ရှိမိန်းမ ကို ကြာခိုသူ…ကြာကူလီ သာ ဖြစ်သည်။သူသည် မဒိန်းကျင့်သူ မဟုတ်…။မမနွယ် အလိုတူ တာမှ သူတို့ အကြိမ်ကြိမ် ချိန်းတွေ့ကာ ပျော်ပါးခဲ့ကြတာဘဲ…။ဘသန့်ထူး ကို တရားသူကြီးမ နဲ့ အစိုးရဆွဲချရှေ့နေမ တို့က ငွေစားပြီး…ထောင်ဒါဏ်ကြီးကြီး အပြစ်ပေး ခဲ့ကြသည်…။

ဘသန့်ထူး မကျေနပ်…။လုံး၀ မကျေနပ်…။သူသည် သူ့ကို အမိန့်ချတုံးက တရားခွင်မှာ ထပြီး အော်ဟစ် အကြမ်းဖက်လို့ ရဲများရဲ့ ဝိုင်း ထိုးကြိတ် ကန်ကျောက်တာကို ခံလိုက်ရ သေးသည်…။ထောင်ထဲ ဝင်ဝင်ချင်းလဲ မဒိန်းကောင်…ဆိုပြီး နှစ်ကြီးသမားကြီးတွေနဲ့…ထောင်ဝါဒါ အမှုထမ်းတွေက ရေရေလည်လည် တွယ်သည်…။နှိပ်စက်သည်…။ဖင်ဝိုင်းချဖို့တောင် လုပ်သည်…။မမနွယ်ရဲ့လင်ကြီးကငွေနဲ့ လိုက်ထားသလား လို့တောင် ထင်ရသည်။အင်းစိန်ထောင်ကြီးထဲ မတရားမှုတွေသည် ခောတ်အဆက်ဆက်ရှိနေမြဲ……။အကျဉ်း သားအချင်းချင်း ဗိုလ်ကျတာတွေ အနိုင်ကျင့်တာတွေ က ရှိနေတုံးပါဘဲ…။ဘသန့်ထူး ခဏခဏ တိုက်ပိတ်ခံရသည်…။ဘသန့်ထူးသည် စိတ်တို ဒေါသကြီးပြီး ခဏ ခဏ ရန်ဖြစ်တဲ့အတွက် ပါ…။သူ မတရားခံရတဲ့အတွက် သူ့ကို မတရား လုပ်သူတွေ ကို လက်တုံ့ပြန် လက်စားချေ မည်လို့ သူ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ထောင်ထဲမှာ နှစ်ကြီးသမားတွေ မြှောက်ပေးလို့…သူ့လိင်တန်မှာ ဂေါ်လီ ထည့် ဖြစ်သွားသည်…။ဘသန့်ထူး အမြဲကြုံးဝါးနေတာက…သူ့ကို လပ်စားပြီး ထောင်ထဲကို ပို့ခဲ့ ဆွဲချ ရှေ့နေမ နဲ့ တရားသူကြီးမ ကို လှလှပပကြီး လက်စားချေမည် ဆိုတာပါဘဲ…။သူ့ကို အလိုမတူဘဲ ကျင့်ပါသည် လို့ လည်ဆည်ပြီး တိုင်ခဲ့တဲ့ မမနွယ်ကိုလဲ သူ လက်စားချေလိုသည်…။များသောအားဖြင့်…သူခိုးဂျပိုးများဟာထောင်ကျပြီးရင်…အပိုးကျိုးသွား…နောင်ကျဉ်သွား…တတ်ကြသည်…။

သူသည်ဒီလိုမဟုတ်…သူ့ကိုမတရားလုပ်သူများကိုလက်စားပြန်ချေမည်…လို့ ဘသန့်ထူး အမြဲ ကြုံးဝါးနေသည်…။သူထောင်ထဲ ရောက်ပြီးလို့ များမကြာခင်…အပြင်လောကမှာ ငွေစက္ကူတွေ တရားမဝင် ကျေညာတာတို့…ကျောင်းသားတွေ ဆန္ဒပြတာတွေ တို့ ဆက်တိုက် ဖြစ်ပွားလာသည်…။ဆန္ဒပြပွဲတွေ တပြည်လုံး ဖြစ်နေသည်…။မြန်မာနိုင်ငံ မှာ အကြီးအကျယ်ဆုံး အရေးအခင်းကြီးတခု ဖြစ်လာ ပြီ…။အပြင်က ခုမှထောင်ထဲဝင်လာတဲ့လူတွေကပြောပြသလိုထောင်အမှုထမ်းတွေက လဲ ပြောပြလို့ အပြင်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေကြလဲ ဘသန့်ထူးတို့ သိနေရသည်…။သူထင်မထားတာ ဖြစ်လာသည်…။ထောင်တွေ ခါတာဘဲ…။ထောင်သားတွေကို လွတ်လိုက်သည်…။ဘသန့်ထူး လွတ်လာပြီ…။တိုင်းပြည် မငြိမ်းချမ်းတဲ့အထဲ သူ့လက်စားချေချင်တာတွေ အတွက် ဘသန့်ထူး အရမ်း ကျေနပ် ဝမ်းသာနေသည်…။သူ အပြင် ပြန်ရောက်ပြီ…။အချိန် တိုတို နဲ့ ပြန်ထွက်လာပြီ…။သိကြရောပေါ့ .ကောင်မတွေ လို့ ကြုံး ဝါး နေသည်…။အပြင်လောက မှာက ခောတ်ပျက်နေသည်…။မင်းမဲ့စရိုက်…တွေ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသည်…။ရဲဆိုတာလမ်းပေါ်မှာ မတွေ့ရ…။ရဲတွေကို ထုရိုက် သတ်ဖြတ်နေတဲ့ ကာလ ဖြစ်သည်။ရပ်ကွက်ကောင်စီ လူကြီးတွေ ထွက်ပြေး တိမ်းရှောင်နေကြရတဲ့ အချိန် ဖြစ်သည်…။

တောမီးလောင် တောကြောင် လက်ခမောင်းခတ်…ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ ဘသန့်ထူး အတွက် အခွင့်အရေးကောင်းဘဲ…။သူနဲ့ ထောင်ထဲမှာ ခင်မင်သွားတဲ့…မိုးဇော်ဟန် ဆိုတဲ့ ကောင် နဲ့ သူနေတဲ့ ရပ်ကွက် ကို လိုက်သွားသည်…။ရပ်ကွက်တွေမှာ လူတွေ ဝါးထရံတွေကာပြီး ကင်းစောင့်နေကြတဲ့ ကာလ ဖြစ်သည်…။မိုးဇော်ဟန်သည် သူ့ရပ်ကွက်မှာ ခါးပိုက်နှိုက်လို့ ထောင်ကျသွားတဲ့ ကောင်အဖြစ် လူသိများ ခဲ့သူ ပါ။…လူလည်ခေါင်မှာ ခေါင်းမဖေါ်နိုင်အောင် နံမည်ပျက်ခဲ့ရသူ ဖြစ်ပေမဲ့…အခု တိုင်းပြည် မ အေးချမ်းချိန်…ထောင်ထဲက ပြန်ထွက်လာသောအခါ…အခိုက်အတန့်အားဖြင့်…လူတွေက လန့်ပြီး မနှိမ်ရဲ…။မချိသွားဖြဲ ဆိုသလို…လေးလေးစားစား ဆက်ဆံကြသည်…။ဥပဒေ မဲ့ ဖြစ်ချင်တာတွေ ဖြစ်နေချိန်…ထောင်ထွက်တယောက်ကို လန့်ကြသည်…။မိုးဇော်ဟန် နဲ့ ဘသန့်ထူး တို့ ဓါးရှည်တွေ ကိုင်ကာ ရပ်ကွက်ထဲ ကင်းဝင်စောင့်သည်။ဘသန့်ထူးသည် မိုးဇော်ဟန်ဆီမှာ ခဏ ခိုနေပြီး…သူ့အပေါ် မကောင်းခဲ့သူများ ကို လက်စားခြေရန် လုံးပမ်းလေတော့သည်။မမနွယ် သို့ စိမ်းလဲ့နွယ် မမနွယ်သည် ထောင်သားတွေ ကို တံခါးဖွင့်လွတ်လိုက်ပြီ ဆိုတဲ့ သတင်းလဲ ကြားရော အရမ်းလန့်နေသည်…။သူ…သူများ လွတ်လာတော့မလား…။ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ ကို အရမ်း လန့်နေသည်။

လင်ကြီး ဦးသောင်းစိန် ပန်းသေသွားတော့…နဂိုက တဏှာရာဂစိတ် ကြီးတဲ့ မမနွယ်သည် ကာမဆန္ဒမပြည့်ဝတဲ့ ဝေဒနာ က ဖိစီးလာရသည်…။ဦးသောင်းစိန်သည် ပန်းမသေခင်က လဲ အသက်ကြောင့် မမနွယ် ကျေနပ်လောက်အောင် ဖြေဖျောက် မပေးနိုင်ခဲ့ပေ။သုတ်လွတ်လဲ မြန်တာကြောင့်…မမနွယ် ကျေနပ်မှုမရခင် သူက အမြဲ ပြီး သွားလေ့ရှိရာ မမနွယ်မှာ…အားမလို အားမရ ဖြစ်နေခဲ့ရတာ ကြာခဲ့ရသည်။ဦးသောင်းစိန်သည် သူမထက် အသက်များစွာ ကြီးပေမဲ့ သူမနဲ့သူမ မိသားစု ရှေ့ ရေး အတွက် ကျိတ်မှိတ်ပြီး လက်ထပ်ခဲ့တာ ဖြစ်လို့…မမနွယ်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေး မှာ အချစ်မပါတာကတော့ သေချာခဲ့ပါသည်…။ဦးသောင်းစိန်သည်လဲ…အသက်ကြီးသထက် ကြီးလာတော့ ကာမစပ်ရှက်တဲ့ ကိစ္စ မှာ မမနွယ် ကို တာဝန်မကျေတော့…။မမနွယ်သည် သူမလိုဘဲ တဏှာရာဂအားကြီးပြီး…လင်ရှိမယား လဲ…မေရှာင်တဲ့ ဘသန့်ထူး နဲ့ တွေ့ပြီး…လင်ကြီးဆိက မရနိုင်တဲ့ ကာမစည်းစိမ်တွေ ကို တ ဝကြီး ရယူလေတော့သည်…။ဘသန့်ထူးသည် သူမအပေါ် သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် မုန်းတီးနေမည် ဆိုတာကို မမနွယ် သိသည်…။စီရင်ချက် ချတဲ့နေ့က သူမကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဘသန့်ထူးရဲ့ မျက်လုံးများသည် မုန်းတီးနာကျည်းမှုတွေ အပြည့်နဲ့…။ခပ်ဝေးဝေး က ထရပ်ကားသံ သဲ့သဲ့ ကြားနေရသည်…။ညမထွက်ရ အမိန့်ကြောင့် ကားသွားကားလာ လုံးဝမရှိလို့ ကားသံကြားရင် စစ်ကားဘဲ ဖြစ်မည်…။မမနွယ် ကြောက်နေသည်။

ဘသန့်ထူး လက်စားချေမှာ သေချာသလောက် မို့ပါ။အိမ်မှာ ခိုင်းတဲ့ကောင်လေး၂ယောက်ကို တောမှာ ဆန်သွားဝယ်ခိုင်းလိုက်လို့ အိမ်မှာ လင်ဖြစ်သူ ဦးသောင်းစိန် နဲ့ သူမဘဲ ရှိနေသည်…။မီးကလဲ မှောင်နေသည်။ဖယောင်းတိုင်တွေဘဲ ထွန်းထားသည်…။ဦးသောင်းစိန် က ပုတီး စိတ်နေသည်။အိမ်အောက်ထပ်က အသံကြားသည်။တခုခု လဲပြိုတဲ့ အသံ…။ဟဲ့…ဘာသံလဲ…ဦးသောင်းစိန် မေးသည်…။အောက်ထပ်က အသံကို နားစွင့်သည်…။မိနီ…ဘာသံလဲ…မိနီ ဘာမှ ပြန်မထူး။အိမ်ဖေါ်မလေးမိနီကို ခေါ်ကြည့်ပေမဲ့ ဘာမှမထူး…။နွယ်နွယ်…အောက်ထပ်က အသံကြားတယ်…မမနွယ် တုန်ရီတဲ့ အသံ နဲ့ မိနီကို အော်ခေါ်သည်…။မိနီ မထူး…။နွယ်နွယ်…ဆင်းကြည့်ပါအုံး…နွယ် ကြောက်တယ်…အကိုကြီး…အေးအေး…အကိုကြီး လဲ လိုက်ခဲ့မယ်…ဦးသောင်းစိန် က လက်နှိပ်ဓါတ်မီး နဲ့…မမနွယ် လက်ကို ကိုင်ကာ လှေခါးက ဆင်းသည်…။အိမ်အောက်ထပ်က မီးဖိုခန်းနဲ့ ထမင်းစားခန်းထဲကို ရောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး သူရဲသဘက်တကောင်ကို တွေ့လိုက်ရသလိုလဲ တုန်ရီသွားကြသည်…။ဘသန့်ထူး…။မိနီကို ကြိုးတွေတုပ် ပါးစပ်ကို အဝတ်တွေ ဆို့ထားသည်…။ဘသန့်ထူး လက်ထဲမှာ ငှက်ကြီးတောင် ဓါးရှည်တချောင်း ကိုင်ထားသည်…။အသံမထွက်နဲ့နော်…ပွဲချင်း ပီးသွားမယ်…ဦးသောင်းစိန် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။

ဘသန့်ထူး က ဦးသောင်းစိန် ကို ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ခိုင်းသည်…။ခင်ဗျား…ငွေပေးပြီး ရဲတွေကို ရိုက်ခိုင်းတာ…ထောင်ဝါဒါတွေကို နှိပ်စက်ခိုင်းတာ…ကျုပ် တော်တော် ခံလိုက်ရတယ်…ဒီအတွက် ဘယ်လို လုပ် လက်စားချေရမလဲ……ခွေးကောင်ကြီး…လူယုတ်မာကြီး…ကောင်မ…နင်ရော ဒူးထောက်စမ်း…မမနွယ် လဲ တုန်တုန်ရီရီ နဲ့ သူမ လင်ကြီး ဘေးမှာ ဒူးထောက် ကာ ခေါင်းငုံ့ထားသည်…။ဦးသောင်းစိန်မှာ သူအားကိုးသော ရဲတွေ အပြင်မထွက်တော့တဲ့ အရေးအခင်းကာလ မို့…အားကိုးရာမဲ့နေပြီ…။မဒိန်းကျင့်တာ မဟုတ်ဘဲ လိမ်ညာပြီး ထောင်ထဲပို့တဲ့ လင်မယား…အခု နင်တို့ ခံရမဲ့အလှဲ့ ရောက်ပြီ…တူဖြစ်ရင် နှံ…ပေဖြစ်ရင်ခံ တဲ့…ခွေးကောင်ကြီး…ကဲဟာ…ကဲဟာ…ဘသန့်ထူးသည် ဒေါသတကြီးနဲ့ ဦးသောင်းစိန်ကို ခြေထောက်နဲ့ ကန်သည်…။ကောင်မ နင့်ထမိန်ကို လှန်လိုက် ပြီး ဖင်ကုန်းစမ်း…ခွေးကောင်ကြီး…ထ…ခင်ဗျား မယား ရဲ့ ဖင်ပေါက် ကို လျာနဲ့ ယက်စမ်း…မမနွယ် လဲ သူမလင်ကြီး ဦးသောင်းစိန် အကန်ခံရတာကို တွေ့ရတာကြောင့် ခိုင်းတာ မလုပ်ရင် ဘသန့်ထူး ရိုက်နှက် ကန်ကျောက် မှာမို့ သူ ခိုင်းတဲ့အတိုင်း…ထမိန်ကို ခါးအထိ လှန်တင်ပြီး ဖင်ကုန်းလိုက်ရသည်…။ဘသန့်ထူး သူ့ခါးက လုံချည်ကို ကွင်းလုံးပုံ ချွတ်ချလိုက်သည်။

ဒေါသကြီးနေတဲ့ အတွက်…မမနွယ်ရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီးတွေ နဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို တွေ့မြင်နေရသည့်တိုင် သူ့ လီးသည် မတောင်မတ်…။မမနွယ်ရော ဦးသောင်းစိန်ရော တွဲလောင်းကျနေတဲ့ အဖုအသီးတွေ နဲ့ လီးတုတ်တုတ် ညို ညိုကြီးကို တွေ့မြင်နေကြရသည်…။ဟိုကောင်ကြီး…ခင်ဗျားမယား ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ယက်လို့ ငါပြောတာ မလုပ်သေးဘူးလား…ကဲကွာ…နှေးအုံး…ဖေါင်း ကနဲဖေါင်းကနဲ…ရိုက်သည်…။ဦးသောင်းစိန်လဲ ဒီတော့မှ ပြာပြာသလဲ မမနွယ်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို လျာနဲ့ ယက်လေသည်…။မပီပြင်ဘူး…သေသေချာချာယက်စမ်း…ခွေးသူတောင်းစားကြီး…ကဲကွာ…ဘုန်းကနဲ ဆောင့်ကန်ပြန်သည်…။ဦးသောင်းစိန်လဲ ယက်ပြီ…ယက်ပြီ…ဆိုပြီး သူ့လျာပြားကြီးနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို ဖိကာဖိကာ ယက်ပါတော့သည်…။တော်တော် ကြာကြာ ယက်ခိုင်းပြီးမှ…ရပ်တော့…လို့ သူ အော်သည်…။ခွေးသူတောင်းစားကြီး…ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် နေ…မင်းမယားလေးကို ဖင်လိုးတော့မယ်…သေသေချာချာ ကြည့်နေ…ကြည့်ဆို ကြည့်နော်…မကြည့်ရင် ခင်ဗျား နာမယ်……ဟုတ်ကဲ့ပါ…ဟုတ်ကဲ့ပါ…ဘသန့်ထူး လဲ မမနွယ် ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ အနောက်မှ နေရာဝင်ယူ ရပ်လိုက်ပြီး ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲက နီညိုညို စအိုပေါက်လေး ကို တံတွေးတွေ တပြစ်ပြစ် ထွေးချသည်…။ကောင်မ…စောက်ကျင့်မကောင်းတဲ့ ကောင်မ…နင့်ဖင်ကို လိုးဖို့…ထောင်ထဲမှာ ဂေါ်လီတွေ အများကြီးထည့်လာတာ…သူ့ လီးတန်ကြီးသည် မတောင့်တတောင် ဖြစ်နေသည်။

ခွေးသူတောင်းစားကြီး…ငါ့လီးမတောင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်…လီးလာစုတ်ပေးစမ်း…ဦးသောင်းစိန်မှာ သူ့ကို လီးစုတ်ခိုင်း လို့ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားလေသည်…။ဒါ…ဒါတော့ မလုပ်ပါရစေနဲ့…ဘသန့်ထူး ရဲ့ လက်သီး ဆုတ်ကြီးတွေ ဦးသောင်းစိန် မျက်နှာပေါ်ကို ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ကျရောက်လေ ပြီ…။ကြောက်…ကြောက်ပါပြီ ဗျာ…မထိုးပါနဲ့တော့…အီးဟီး……ကြောက်ရင် ခိုင်းတာကို လုပ်. မမနွယ်သည်…ဘသန့်ထူး ခြေထောက်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုယို တောင်းပန်လေသည်…။မမနွယ် စုတ်ပေးပါရစေ…သူ့ကို ချမ်းသာပေးလိုက် ပါ…ဘသန့်ထူးသည် မမနွယ်ကို ရေရေလည်လည် ရိုက်နှက်ပြန်သည်…။ဥပဒေဝန်ထမ်း ဒေါ်သီရိမေ အစိုးရ ဆွဲချ ရှေ့နေမ…။သီရိမေ လဘက်သုတ်နေသည်…။သူတို့လမ်းထိပ်မှာ ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်တွေ ကင်းစောင့်နေကြတာကို သီရိမေ လဘက်သုတ် ညတိုင်းလိုဘဲ ပို့ပို့ပေးသည်…။တအိမ်တယောက် ကင်းထွက်စောင့်ကြရသည်…။မစောင့်နိုင်တဲ့ မိန်းမသားချည်းရှိတဲ့ သီရီမေတို့လို အိမ်တွေက ကင်းစောင့်သူ လူငယ်တွေကို လဘက်သုတ်…ကော်ဖီ…မုံ့တို့ ပို့ပေးကြသည်…။သီရီမေသည် တကိုယ်တော် အပျိုကြီးမမ မို့ အိမ်ဖေါ်မလေး ပူစူး…နဲ့အိမ်ကြီးတလုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲ နေသည်။အရေးအခင်း ဖြစ်တော့ ပူစူး က ရန်ကုန်တဖက်ကမ်း က သူ့အမေ တယောက်ထဲမို့ ခဏ ပြန်ပါရစေ ခွင့်တောင်းလို့…သီရိမေ ခွင့်ပြုလိုက်သည်။

ပူစူးလဲ မရှိတော့ တယောက်ထဲ ကြောက်သလိုလို ဖြစ်မိသည်…။ကင်းစောင့်တဲ့ လူငယ်တွေ ဟာ ဓါးတွေ လှံတွေ ကိုင်ဆောင်ပြီး လမ်းထိပ်က ဝါးထရံ စည်းရိုးတွေဆီ စကားတပြောပြောနဲ့ လျောက်သွားနေကြသည်။သီရိမေလဲလဘက်သုတ်ဇလုံကိုကိုင်ပြီးအိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးဖွင့်လိုက်ပြီး…ဖြတ်သွားတဲ့လူငယ် တယောက် ကိုလှမ်းခေါ် လိုက်သည်…။ဂျန်းဂဲလ်ဟက် စစ်ဦးထုပ်ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသော လူငယ်တယောက် အိမ်ရှေ့က ဖြတ်လျောက်သွားတာ တွေ့လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်…။ဟေ့…မောင်လေး…လဘက်သုပ် လာယူပါအုံးကွယ်…မင်းတို့ ကင်းသမားတွေအတွက် အမ အလှူ လုပ်ချင်လို့…ကောင်လေး သူမ အိမ်ဘေးပေါက်ကို ရောက်လာသည်…။ဒီမှာ လဘက်သုပ် ဇလုံ…အမ ရေနွေးကရားဝင်ယူလိုက်အုံးမယ်…သီရိမေ မီးဖိုခန်း စားပွဲပေါ်က ရေနွေးကြမ်း ကရားကို ဝင်ယူသည်…။သူမပြန်လှည့်လိုက်သောအခါ မီးဖိုခန်းတံခါး၀ မှာ စောစောက စစ်ဦးထုပ်ဆောင်းထားသော လူငယ် ကောင်လေးက ပိတ်ပြီး ရပ်နေသည်။

မင်း…မင်းဘာလိုချင်လို့လဲ…ကျုပ် ဘယ်သူ ဆိုတာ သေသေချာချာ ကြည့်စမ်း…ဟင်…မင်း…မင်း…ဟုတ်တယ်…ကျုပ် ဘသန့်ထူး…ခင်ဗျားတို့ မတရား ထောင်ချလိုက်တဲ့ ဘသန့်ထူး ကျုပ်ကို မဒိန်းကောင် ဆိုပြီး စွပ်စွဲခဲ့တာ…တကယ်တော့ ကျုပ် မဒိန်းကျင့်တာ မဟုတ်ဘူး နှစ်ဦး သဘောတူ လုပ်တာ…မဒိန်းကျင့်တယ် ဆိုတာ ဘယ်လိုလဲဆိုတာ…ပြချင်လို့ လာခဲ့တာဘဲ…မင်း…မင်း…ငါ…ငါ…အော်လိုက်ရမလား…အော်တာနဲ့ ဒီ ဓါးနဲ့ ထုတ်ချင်းပေါက်အောင် ထိုးထည့်လိုက်မယ်…ကဲ…ခင်ဗျား ရဲ့ အိပ်ခန်း ဘယ်မလဲ…အိပ်ခန်းထဲကိုသွား…အိပ်ခန်းက အပေါ်ထပ်မှာ…ခင်ဗျား ရှေ့က လှေခါးတက်…ကူလီကူမာ လုပ်မယ် မကြံနဲ့…အသေ ထိုးသတ်လိုက်မယ်…ဒီကောင့် ပုံကြည့်ရတာ တကယ်ဘဲ ထိုးသတ်မဲ့ ပုံ……။သီရီမေ သူ့ ရှေ့ကနေ လှေခါးပေါ်တက်သည်…။သူမ ခြေထောက်တွေ က မနဲရွေ့နေရသည်…။ဒူးတွေက တုန်နေလို့…။သီရီမေ ရဲ့ တင်စိုင်တွေရဲ့ တုန်ခါတာကို အနောက်ကနေ ဘသန့်ထူးက အနီးကပ်ကြည့်ပြီး…ဟင်း…ဖင်က တော်တော်ကြီးတာဘဲ…လို့ပြောရင်း ဖျန်းကနဲ လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရိုက်သည်…။ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင်ကြီး…ကဲဟာ…ကဲဟာ……ဖျန်း……ဖျန်း……ဖင်တုံးကြီးတွေကို ရိုက်သည်…။တောက်…ဖင်ကြီးက တော်တော်တောင့်တာဘဲ…စောက်ဖုတ်ကို အရင်လိုးမယ်…ပြီးရင်…ဖင်ပေါက်ကို လိုးမယ်…အို…ဒုက္ခပါဘဲ…သူ…သူ…ငါ့ကို လက်စားချေတဲ့အနေနဲ့ ကျင့်တော့မယ် ထင်တယ်…ဖင်ကို လိုးမယ်တဲ့…ဘုရားဘုရား…သီရီမေ အရမ်း ကြောက်နေသည်။

တက်လေ…မြန်မြန်…ဘာနှေးနေတာလဲ…ဖင်ကို အနောက်က တွန်းတာ ခံလိုက်ရသည်…။အိပ်ခန်းထဲရောက် လာတော့…ဘသန့်ထူးက ဒါးနဲ့မိုးထားပြီး…နင့် အဝတ်တွေ အားလုံး ချွတ်စမ်း လို့ပြောရင်း သူ့ ခါးက ခပ်တိုတို စည်းထားတဲ့ လုံချည်ကို ချွတ်ချလိုက်သည်…။အို…ဘသန့်ထူးရဲ့ ပေါင်ကြားက အမွေးမဲမဲတွေကြားက လီးမဲမဲ တုတ်တုတ်ကြီး…ကို သီရိမေ မြင်လိုက်ရသည်…။လီးတန်ကြီး က…မတ်မတ်တောင်နေသည်…။လီးတန်ကြီး ပတ်လည် မှာ အဖုသီးတွေ နဲ့…။ဘာဖုတွေလဲ…။ရောဂါတွေများ ဖြစ်နေသလား…။နိုင်တုံးက လူတွေကို ဖိ နှိပ်စက်ခဲ့သမျှ အခုတော့…ပြန်ခံရပြီ…။အပျိုကြီးမမ သီရီမေအဖို့ အခုလို ယောင်္ကျားတယောက် ရဲ့ လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူသွားရသည်…။ကြက်သီးတွေ ဖြန်းကနဲ ထသွားရသည်…။ချွတ်လေ…ဘာငိုင်နေတာလဲ…နင့်ကို မဒိန်းကျင့်တယ် ဆိုတာ ဘယ်လိုလဲ ဆိုတာ ပြမယ်…ဒီမှာ…သီရီမေ…နင်…အလိုးခံဘူးလား…အလုပ်တာဝန် အရ လုပ်ခဲ့တာပါ…ကျမ…ကျမ…အပျိုတယောက်ပါရှင်…တခါမှ မကြုံ ဘူးပါဘူး…ဘသန့်ထူးသည် သီရီမေကို ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲလိုက်သည်။မ…မလုပ်ပါနဲ့…တောင်းပန်ပါတယ်…ဖျန်း…သီရီမေ ရဲ့ ပါးကို ရိုက်လိုက်သည်…။နင်…ငါ့ကို ထောင်ချတုံးက တရားခွင်မှာ ဒီလို မျက်နှာပေးမျိုး မဟုတ်ဘူး…တော်တော် ရက်စက်တဲ့ ဟာမ…သိရောပေါ့…သီရီမေ ရဲ့ ထမိန်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

ဟာ…အို……အိမ်မှာ နေရင်းမို့ သီရိမေသည် အောက်ခံ ဝတ်မထား…။ကိုယ်အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်း သွားရပြီ…။ဘသန့်ထူးက ဖြူဖွေးတဲ့ ပေါင်တန်သွယ်သွယ်တွေ နဲ့ပေါင်ကြားဆုံက…အမွေး ခပ်ပါးပါး ပေါက်နေတဲ့ သီရိမေ ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သေသေချာချာ ကြည့်သည်…။သီရိမေက လက်နဲ့ ဖုံးကာဖို့ ကြိုးစားတော့…ဖျန်းကနဲ ပါးကို ရိုက်ပြန်သည်…။ကောင်မ…မကာ နဲ့…မဖုံးနဲ့…နာချင်လား…“ဖျန်း…”မရိုက်ပါနဲ့ ရှင်…မကာတော့ပါဘူး…မကာတော့ပါဘူး…အပေါ်ပိုင်း လဲ ချွတ် စမ်း…ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့…ဟား…တယ်လှတဲ့ နို့တွေဘဲ…ဘသန့်ထူး ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုတ်ကိုင်လေသည်…။ဘသန့်ထူး က သူ့လီးတန်ကြီး ရဲ့ ထိပ်ပိုင်း ဒစ်ကြီးကို တံတွေးတွေ ထွေးချလိုက်သည်။ဒေါ်သီရိမေသည် မျက်လုံး စုံမှိတ်ထားသည်…။ဘသန့်ထူး ရဲ့ လီးကြီးကို သူမ မကြည့် ရဲ…။ဘသန့်ထူးသည် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့ လီးဒစ်ပြဲကြီး ထိုးထည့်မယ် လုပ်ပြီးမှ…မထိုးထည့်သေးဘဲ…ကောင်မ…မျက်စိ ဖွင့်စမ်း…လို့ ပြောလိုက်ရာ သီရီမေ လဲ…ကြောက်လန့်တကြား မျက်စိ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်…။ငါ့လီးကို စုတ်စမ်း…အို…စုတ်ဆို စုတ်နော်…နာချင်သလား…တယ်…ကြီးမားသော လက်သီးဆုတ်ကြီး နဲ့ ချိန်ရွယ်လိုက်လို့…စုတ်…စုတ်ပါ့မယ်…တခါမှတော့…မစုတ်ဘူးဘူး…လျာမရှည်နဲ့…စုတ်…ဘသန့်ထူး က သူ့ လီးကြီး ဒေါ်သီရိမေ ရဲ့ ပါးစပ်နား ထိုးပေးလိုက်သည်…။ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့…သူ့လီးတန်ကြီးကို မရဲတရဲ ဆုတ်ကိုင်လိုက်ရသည်…။စူးစူးဝါးဝါး အနံ့ကြီး ရလိုက်သည်။

ထောင်သားတယောက် ရဲ့ လီးနံနံကြီး ကို ရှေ့နေမ ငုံလိုက်ရ ပြီ…။ဟုတ်ပီ…စုတ်…စုတ်…စုတ်လိုက်ချိန် ငန်သလိုလို ခါးသလိုလို အရသာကြီး ကို ရလိုက်ပေမဲ့ မျက်နှာ ရှုံ့မပြရဲ…။တော်ကြာ ပါး ပိတ်ရိုက်နေမှ နာနေမည်…။သူမ ဆံပင်တွေကနေ ဆွဲကိုင်ကာ သူ့ လီးတန်ကြီးကို ကော့ကာကော့ကာ ထိုးသည်…။စုတ်…နင့်လျာ နဲ့ ကလိပေး…အား…ဟုတ်ပီ…ကလိ…ကလိ…လျာ နဲ့ ထိုး…အား…ကောင်းတယ်…လုပ်…လုပ်…ဒေါ်သီရီမေ လဲ လီးတန်ကြီးကို စုတ်လိုက် လျာနဲ့ ကလိပေးလိုက် လုပ်ပေး နေ ပြီ…။ဒေါ်ခက်ခက်မာ…။တရားသူကြီးမ…။အရေးအခင်း ဖြစ်ချိန် ဒေါ်ခက်ခက်မာ အိမ် မှာ ဆန် ပြတ်နေတာ ကြာပြီ…။ဒေါ်ခက်ခက်မာ ဆန် မှာထားသည်…။သူ့ တပည့်လေး တယောက် ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဆန်လာ ပို့ခိုင်းထားသည်…။အရေးအခင်း အချိန် မို့ လူတွေ ငတ်ပြတ်နေကြသည်…တဲ့…။ဆန်အိတ် ထမ်းလာရင် ဝိုင်းလုကြသည် ဆိုလို့ တပည့်လေးကို ဖွက်ပြီး သယ်ခဲ့ဖို့ ပြောထား ရသည်…။အိမ်မှာ ဒေါ်ခက်ခက်မာ တယောက်ထဲ…။ဒေါ်ခက်ခက်မာသည် နံမည် နဲ့ လိုက်အောင် မာသည်…။ခက်ထန်သည်…။သည်လို ခက်ထန် မာကျောလွန်းလို့ သူ့ လင် ဖြစ်သူ ဦးစိုးဝင်းကျော်သည် သူမ ကို ကွာရှင်းကာ ပြေးပြီ…။ပြေးတာမှ ဝေးလေ ကောင်းလေ ဆိုပြီး…နိုင်ငံခြားကို အပြီးအပိုင် ထွက်သွားလေသည်။

မာနအလွန်ကြီးသော ဒေါ်ခက်ခက်မာသည် လင် မရှိလဲ ဂရုစိုက်စရာ မရှိ ဆိုပြီး…အိမ်ဖေါ်တွေနဲ့ နေသည်…။ခက်ထန်လွန်း မာလွန်းတော့ အိမ်ဖေါ်တွေလဲ ပြေး ကုန်သည်…။ဆွေမျိုးသားချင်းတွေကလဲ စိတ်ပုတ်သော သူမ နဲ့ ဘယ်သူမှ နီးနီး မနေလိုကြပေ…။ဒေါ်ခက်ခက်မာသည် ဆန်အိုးထဲ ဆန် မရှိမှန်း မသိ…။အိမ်မှာ ချက်မစားတော့ ဘယ်သိမလဲ…။တခါတရံမှဘဲ ချက်စားသည်…။အိမ်ဖေါ်တွေ မရှိတော့တဲ့ နောက်ပိုင်း…အပြင်မှာဘဲ စားတာ များသည်…။တရားသူကြီး မို့ ကျွေးမဲ့ လူတွေက ပေါများသည်…။လဒ်လာဘက ရွင်သည်…။အခု အရေးအခင်း ဖြစ်တော့…အိမ်ထဲမှာဘဲ အောင်းနေရတော့ အိုးထဲ ဆန်မရှိတာ သိတော့တာဘဲ…။ပထမ တရက် နှစ်ရက် ဖြစ်သလို ကော်ဖီဖျော်သောက်…မုန့်ကျွတ် ကို ယိုသုတ်ပြီး စား…သည်…။ရပ်ကွက်ထဲက သူမကို တရားသူကြီး မှန်း သိတဲ့ ဆင်းရဲသားထဲက အရင်က မုန်းတီးခဲ့သူတွေသည် ညပိုင်းမှာ…ညစ်ညစ် ညမ်းညမ်း အိမ်ရှေ့ကနေ လာဆဲကြတာ ခံရသည်…။မင်းမဲ့တိုင်းပြည်လိုဘဲ ဖြစ်နေသည်…။ညဘက်ဆို ရင် မီး မရှိ…။ရပ်ကွက်ထဲမှာလဲ လှံတွေ…ဒါးတွေနဲ့ လူတွေ လမ်းသလားနေကြသည်…။ဂျင်ကလိ ဆိုတာတွေ လဲ ခေတ်စားနေသည်…။ဒေါက် ဒေါက်…ဒေါက်…ဟော…တံခါးခေါက်သည်…။ဆန်လာပို့ပြီနဲ့ တူ တယ်…။သူမ တံခါးကို ခပ်မြန်မြန်ဘဲ ဖွင့်လိုက်သည်။

မောင်စိုးလား…ဆန်အိတ် ပါလာပြီ လား…လူငယ်တယောက် အိမ်ထဲ ဝင်လာသည်…။မင်း ဘယ်သူလဲ…မောင်စိုးကော…လူငယ်က တံခါးကို အထဲက ပြန်ပိတ် ဂျက်ထိုးလိုက် ပြီး…ကျုပ် မောင်စိုး မ ဟုတ်ဘူး…ခင်ဗျားကို မဒိန်းကျင့်ဖို့ ရောက်လာတဲ့ ကောင်…ခင်ဗျား မဒိန်းမှုနဲ့ ထောင်ချလိုက်တဲ့ ကောင် ကျုပ် မလုပ်ဘဲ ထောင်ကျခဲ့ရတယ်……ဒါကြောင့် ခင်ဗျားကို မဒိန်း လာကျင့်တာဘဲ…ကဲ…အိမ်ခန်းထဲ ဝင်…လို့ ခက်ထန်မာကျောစွာ နဲ့ ပြောလိုက်သည်…။ဟင်…မင်း…မင်း…ဟို…ဟို…ကောင်…ဟုတ်တယ်…ကျုပ် ဘသန့်ထူး…မှတ်မိပြီ မှုတ်လား…ဖျန်းကနဲ ပါးပိတ် ရိုက်တာ ခံလိုက်ရလို့ ဒေါ်ခက်ခက်မာ ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျသွားရသည်။ဘသန့်ထူးသည် လူးလဲထဖို့ကြိုးစားတဲ့ ဒေါ်ခက်ခက်မာ ကို ခြေထောက်နဲ့ ကန်သည်…။လဒ်စားတဲ့ သေနာမ…အခု နင့်ဖင်ကို လိုးမယ်…ငါ့ကို အမှုလုပ်ပြီး ထောင်ထဲသွင်းတဲ့ မမနွယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မကိုလဲ ဖင်လိုးခဲ့ ပြီးပြီ…။ဆွဲချရှေ့နေမ ကိုလဲ ဖင်ကော စောက်ပတ်ကော အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လိုးခဲ့ပြီးပြီ…ဒါ နင့်အလှဲ့ဘဲ…ကဲ အဝတ်တွေ ချွတ်စမ်း…ဒေါ်ခက်ခက်မာ ရေရေလည်လည် ကြောက်နေပြီ…။မဆင်မခြင် တံခါး စွတ်ဖွင့်မိလိုက်တဲ့ မိမိ အမှားကို နောင်တရလို့ မဆုံး…။ချွတ်လေ…ဘာငိုင်နေတာလဲ…ဒီမှာ ကြည့်…ငါ ချွတ်ချလိုက်ပြီ…ဒီမှာ နင့်ကို လိုးမဲ့ လီး…ဒေါ်ခက်ခက်မာ ကို ရိုက်ရန် သူ့ လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ရွယ်လိုက်သည်။

ဒီတော့မှ…ဒေါ်ခက်ခက်မာ အဝတ်တွေ ချွတ်သည်…။ဒေါ်ခက်ခက်မာ ဗလာကျင်းသွားပြီ…။အဝတ် ဘာမှ မရှိတော့ဘဲ ဖင်အပြောင်သား နဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး…ဖြစ်သွားပြီ…။ဒီမှာ တွေ့လား…နင့်ကို ဖင်လိုးတဲ့အခါ နင် အရသာ ထူးအောင် ဂေါ်လီတွေ ပတ်လည် ထည့်လာတာ…လာ အရင် လီးလာ စုတ်…ဒေါ်ခက်ခက်မာသည် လီးစုတ်ခိုင်းနေတော့ ရုတ်တရက် ကြောင်ကာ ငြိမ်နေသည်…။လီး လာစုတ်လို့ ငါပြောနေတာ မကြားဘူးလား…နင် နာချင်လား…ဒေါ်ခက်ခက်မာသည် ခက်သည်…။မာသည်…လေ။မစုတ်ဘူး…နင့်လိုကောင်ရဲ့ လီးကို ဘယ်တော့မှ မစုတ်ဘူးဟဲ့…ဖြောင်းကနဲ အုံးကနဲ သူမကျောပြင်ကို ဗျောတင်တာ ခံရပြီ…။ခိုင်းရင်လုပ်…နင် နာမယ်…သူမ လက်ကို နောက်ပြန်လိမ်ချိုးတာ ခံရတော့ နာကျင်မှုကြောင့်…တော်ပါတော့…လုပ်ပါ့မယ်…လို့ ပြောမိသွားသည်…။နံစော် ညစ်ပတ်တဲ့ လီးညိုညိုကြီးကို အောင့်အီးပြီး စုတ်လိုက်ရသည်…။စုတ်…လျာကို သုံး…လျာနဲ့ ထိုး…လီးကို ကိုက်မယ် မကြံနဲ့နော်…လည်ပင်း လှီးလိုက်မယ်…ဒီမှာ တွေ့လား…လက်ထဲက ငှက်ကြီးတောင် ဓါးရှည် ကို ပြသည်။

ဒေါ်ခက်ခက်မာ ရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို သူ့ ဂေါ်လီတွေ ထည့်ထားတဲ့ လီး တုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ သူ လိုးနေချိန်မှာ တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက် ရသည်…။ဒုံး…ဒုံး…ဘသန့်ထူးသည် ယခု တကယ့် မဒိန်းကောင် ဘဝကို ရောက်ရှိသွားပါပြီ…။ဒုံး…ဘသန့်ထူးသည် အညှိုးကြီးကြီး နဲ့ ဒေါ်ခက်ခက်မာ ရဲ့ ခါးလေးကို လက်၂ဘက်နဲ့ စုံကိုင်ဆုတ်ပြီး…အားနဲ့ ဆောင့်လိုးနေသည်…။ဘသန့်ထူးရဲ့ ဂွေးစိကြီးတွေက ဒေါ်ခက်ခက်မာ ရဲ့ ဖင်ကြားကို တဘတ်ဘတ် ရိုက်ခတ်နေသည်…။တံခါးခေါက်နေတာကို သူ ဂရုမစိုက်…။“အား…အမလေး…အား…”မချိမဆန့် အော်သံက ကျယ်လောင် လှသည်…။ဒေါ်ခက်ခက်မာ ဖင်ကုန်းပေးထားရသည်…။ဘသန့်ထူးသည် ဆောင့် ဆောင့်လိုးနေသည်…။ဒုံး…တံခါးဖွင့်…တံခါး သုတ်တွေ တပြွတ်ပြွတ် ဒေါ်ခက်ခက်မာ ရဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲ သူ ပန်းထုတ်လိုက်ချိန်မှာ…အိမ်ရှေ့တံခါးကြီး ဝုန်းကနဲ ပွင့်သွားသည်…။မကြာခင်မှာဘဲ…လည်ပင်းကို ကြိုးကွင်းစွပ်ထား…လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ထားခံရတဲ့…ဘသန့်ထူး ကို တရားသူကြီး ဒေါ်ခက်ခက်မာ ရဲ့ အိမ်ထဲက စစ်သားများ ဆွဲထုတ်လာတာကို ရပ်ကွက် က လူတွေ တွေ့ကြရလေသည်…။ဘသန့်ထူးသည် သူ လက်စားချေလိုသူတွေကို ချေခဲ့လိုက်ရလို့ ကျေနပ်နေသည်…။သူသည် ယခု တကယ့် မဒိန်းကောင်တကောင် ဖြစ်သွားပြီ…ပြီးပါပြီ။

Related posts: